смола (ж.)
Шума, шума... Од гранките како смола капат сончеви солзи, густо, една по друга, како млаз.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги развлече усните и почувствува под јазикот вкус на смола. не знаеше дека само со едната страна на лицето се смее зашто се изнасилуваше да најде отпор, да се охрабри или да разбуди страв во себе.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како сите порои да минуваат низ ова село, кај и да стапнеш пропаѓаш до коленици во густа леплива смола.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во некоја вечер пред тоа, обиколен крај огнот со ѕвездесто распрснати сенки, им објаснуваше: „Некогаш вештерките ги топеле во смола и ги палеле со помамни славопејки за крстот.“ Смоларите не му веруваа; се подбуцнуваа кришум со лакти и се клештеа кон месечината.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Зборовите, тие врели капки смола, посилно печеа од ударите на невидливите мали чекани и разбудувааа нешто далечно, нешто склопчено на некое дно уште таму, в шума, крај вечерните огнови на смоларите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Старецот бор беше исцеден до последна капка смола кога му ја поклопи дланката.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во стеблото пред себе виде едно место, каде што имаше закачено забот од самјакот; беше како делнато со секира и од него почнуваше да се лишти и од воздухот попроѕирна густа капка смола.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Затоа тој сега тивко се приближуваше до едно чамово стебло, што стоеше на дваесетина чекори лево од дирата, в очи на оние лески и стеблото му беше сѐ поблиску, сето црно и со својот вечен ореол од густа миризба на смола, не смирена ни под тој висок снег, натрупан над неговите виснати гранки, со дебели, крстатни чикери иглички.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За красти: темјан, восок, ќуќар, смола. За глисти: лук, желкино јајце, суви печурки, желади...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Нивните меса се топат, се залепуваат едно за друго и се собираат небаре куп смола. Згура.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се гледа коска со засирена крв, црна. Како смола на пресечено дрво.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Таму, на Зедница, на сртот нејзин, за да можеа да бидат видени од сите страни и оддалеку, поредени во долга низа и кренати на драгови стрчеа десетина вивки од `рженица, натопени во смола.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Разлутен еднаш ја донесол назад кај нејзините во чергата и заповедал да ја истрижат; нејзината коса ја фрлиле во вирот, а потоа и неа, и Шава, ја фрлиле во вирот, намачкана со смола и со катран и запалена.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Карнаварата испушташе црвени цветчиња со кои ги намамуваше инсектите: кога ќе ѝ слетаа на листенцата, го затвораше цветот и ги впиваше во себе, ги смукаше; сувоземната утрикуларија лисјата ги свиткуваше во вид на труба, на уста, и штом ќе влезеше некој инсект внатре - таа го затвораше како во стапица и го цицаше со своите ситни влакненца; водената утрикуларија испушташе тенок леплив меур на кој инсектите како на смола се лепеа останувајќи заробени.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
А сум чула дека млекото мајчино било како смолата од смреката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се мачи да се одлепи, невината, го поткрева главчето, прпелка со крилцата, и секој обид одново да погледа кон сонцето - е нова казна: стежнува нејзиното тело, сѐ подлабоко и побезнадежно само се заробува во смолата...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Некогаш, по многу векови и студ, заедно ќе се скаменат мушичката и смолата.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Изгорената смола на мустаќите им ги покриваше усните. Говореа за себе или за некој друг.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Утре ќе го напишам твојот лик во вжештена смола, меѓу ороспии и крадловци, меѓу безделници и никаквеци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Забелот, како изделкан од огромна грамада стврдната смола, можеше да крие во себе други еребици што ме исчекуваат со залепени гради за суви тревки и слични на безживотни базја, или криеше жолтоок лисец со мудрост и итрина закопан во некоја грмушка.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
