спомене (св.)
Затоа дедот поп Крејо, кога служеше литургија и требаше на входот да го спомене егзархискиот архиереј — владиката, викаше со сиот глас, одејќи кон Царските двери, „В первих помјани господи преосвјашченејшаго архиереја нашего — никој.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Не, рече, ти спомена светлост. Наша светлост.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како што спомена во една ноќ мртва птица и китка гладиоли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сите птици се споменати веќе. - Не верувам дека орелот и јастребот ѝ простуваат на сојката, тоа не верувам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Треперам и не знам што ќе речеш кога ќе споменам дека ѝ го знаев и името, кое пред тоа никогаш не бев го чул.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Марија, ја викнав. Не се огласи, Марија, Алјаска ја споменав, но не ти кажав за неа, за истражувачите и ловците со кои се сретнав во своето детство.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мајка ќе ми раздаде за душа, татко ќе ми запали свеќа и попот ќе ме спомене в црква, ако не на гробот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Немаше работа која Трајко ја работеше да не го спомене Анѓелета, гледајќи ја Анѓа како расте и напредува.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А кога еднаш, во пријателско борење, му ја скрши раката на еден бруцош, никој веќе не му ја спомена распуштеницата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Жената изненадено се тргна. Со години не ја споменал протиница.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затоа во тоа утро Отец Симеон им рече на браќата: „Над нас се збираат темни облаци.“ Тие погледнаа во белото небо и со неверување прашаа навистина ли спомена тој некакви облаци а Отец Симеон рече дека точно тоа споменал и дека коњот ќе му донесе несреќа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се скамениле од чудо кога непознатиот, откако ги замолил да го примат на бродот, го споменал и своето име - Полип.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Останува само да се спомене дека еднаш сте го доживеале ова, но со намера никогаш повеќе да не се види, зашто„Ох, Калкута!“ е декаденција на духот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Колку да ја отвори устата, да ја спомене мајката своја.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Целата таа ноќ не заспа. Само што ќе го навалеше дремка, едни те исти мисли дека згреши што се обложи, дека згреши што го спомена стрика Анѓела, дека којзнае што ќе излезе сега од сето тоа, дека кога ќе дознаат за тоа Максим и Костадин Дамчески крај нема да му има на срамењето, го штрекнуваа и го седнуваа во постелата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Само тоа изматувено старче, никој друг да го пречека, со утешен збор да му ги спомене заслугите од минатото.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Има повеќе од една година кога, при едно случајно сретнување, го посетив најспокојниот денешен раскажувач на Европа, авторот на Мостот на Дрина и му го споменав расказот Писмо од 1920 година.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Секогаш кога ќе се спомене нејзната омилена розова боја, Бреза на сѐ друго заборава и целото внимание го свртува на розовиот предмет, или приказна, или ...
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Сам и бесен, со згрчени прсти во густата топлина на утробата, барал што не споменал уште во своите пцости и споменувал одново, по еден друг ред, од небо и земја до ораница и куќа, и сѐ така во непрекинат круг.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
