срами (несв.)
Света е куќата моја: со барут и железо полна е; не ќе ја срами Неда родината своја.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
ФРОСА: (им ги фаќа и тргнува рацете). Што се срамите, речете му на крсников со здравје. Спасо, да пукнеш, ти барем си поголема, речи!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Зашто, какво име лошо носи македонскиот народ, та се срамиш да се наречеш Македонец ами Грк?
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Дури уште поарно ако не ја дава. Ќе му ја грабиме, и со тоа ќе го срамиме!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ние сме си друго, од една болест страдаме. Слободно кажи ни на нас, не се срами.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- Се срамиш ли? праша издолжувајќи ја шијата и трепкајќи со солзни очи. - Не, зошто? Не се срамам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Крај напукнатиот прозорец се потпираше на крцкав стол старецот и збунето се клатеше. - Влези, ако не се срамиш.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
А тој пак, иако „голем човек-ќатип“ на целата витолишка општина, во „френцки“ алишта облечен, не се срамеше и не се креваше наголемо, како некои селани што се беа пограѓаниле, та сметаа за простоталак да свират на гајда.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ако сака гола нека а прати! — вели Крчо без да се срами веќе. — Јас се жена за неа, а не за рубата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги оставиле ли да се срамат пред сватовштините?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе го кажам арамијата, веќе не се срамам...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
После се срамев од тие мисли. Од тие пигмејски мисли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие се исплашиле, како и секој жив човек, ама се срамат еден пред друг, не се предаваат. Носат по три сабји и по три ножа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги кријат очите пред четвртиот, се срамат место него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа знаеше што барал под креветот но не сакаше пак да го потсетува на случката и да го срами.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Добро дојде, еј ти, - му се смееше сега на она животинче пред себе. - Та довлези внатре, не срами се.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но Мира ми свика: - Не срами се, убаво си закрпен, - и ме турна внатре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Повелете гости, не срамете се! - ги покани Евто партизаните.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
— Мој бил, мој. И не срами се. Ништо ти не си крив тука.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
