среда (ж.)
БАБА АНЧА: А, не така, попе, „сложни калуѓери и среда и петок мрсат“. А за сабота и недела сите ние јадеме.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Дните до четврток се направија цели месеци, а среда се продолжи во година.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На Велја среда го пресече и го извади разбојот од тремот, за да ѝ го отстапи по Велигден на Митра и таа да чкрипне некој и друг лакот шајаци или некое козинавче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Го убиле можеби во еден крвав среда зад логорски боцкави жици.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Средата ли, четвртокот ли, одново се разденивме како во пекол градината во дворот тажна, стебленцата во неа јадни, Татко ми го снема, како да исчезна во времето, и некаде по некој ден гледаме: водата ги раскопала гробиштата и жолтите коски на мртовците пливаат по улиците и ни мавтаат на сите: ајдете, велат, што чекате?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во петокот се засакавме, во понеделникот се скаравме. И пак е среда.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Ако се придодаде на ова и тоа дека навистина таа ноќ, во вторникот спроти средата, помеѓу Богојавление и Свети Јован Крстител, Јосиф Акиноски и Васил Митрески видоа човек кој во Потковицата дојде по Градишки Пат, по себе водејќи коњ а в раце носејќи нешто завиткано небаре дете, сѐ друго остана да биде зачудувачко и да биде тајна.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Таа среда попладне се собравме во полн состав.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
И ете нѐ сега нас в среда наутро со нашите стомаци залепени за ‘рбетите, измрзнати, живееме по пештери, не пушиме, не пиеме и не правиме ништо, Том. освен што ги одржуваме своите прослави.”
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Не знам како преживеав чекајќи го утрото на мојата нај, најсреќна среда.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И така... Чудесна среда беше пред мене. Најубавата во мојот живот.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Која среда? Каква среда? Зошто баш среда? – ѝ се нафрлив со прашања.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Беше среда, татко ми беше на пазар во Кавадарци и знаев дека тој си доаѓа кога ќе заврши денот.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Најпосле, на дваесет и трети август, ден среда, се појави водата.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Жабе и натаму џвакаше јатки од млади ореви, гласовито зборуваше дека во светот се вади жива вода на сто метри длабочина, понекогаш и жешка, рацете, вели, да си ги изгориш, а Паско Бачо, како човек кој не чувствува потреба да бара прецизна причина за да каже нешто кое не мора да е во вистинскиот контекст, па уште и со некое спокојство, се сврти кон мене: „И така, Симон“, вели, “во 1956 година, дури се копаше вака каналот за наводнување Камадаречко, беше среда, 21 септември, дванаесет и десет или дванаесет и петнаесет часот, не ме фаќај за зборот...“
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Еве во рамките на ширењето на невистини како биле објаснети настаните од 6 мај во официјалниот весник “Монастир“ од 30 април (13 мај): „Во минатата среда некои бунтовници, со намера да предизвикаат буна, почнаа во разни делови од градот да пукаат на војската и на турското население.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
- Мислам беше четврток, или среда.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Утре е среда, се случи двапати токму во среда да доаѓаат писма. Можеби и утре ќе дојде.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
2. Средата поручек Боцевата берберница е живната. Пред вратата ја опчекориле клупата и играат шах слепиот Саве и син му на Боцета, Миланче.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
