старост (ж.)
Може да се допушти оти таква војна може да се очекува, зашто во комитетите има членови не само Македонци, ами и Бугари, и последниве никојпат не ќе се согласат со новото течење, зашто со него ќе се закопаат бугарските интереси во Македонија; исто така има и меѓу Македонците членови на комитетите лица што ќе расудуваат вака: Сега на старост ние не можеме да учиме нов јазик: бугарски знаеме и бугарски ќе зборуваме, – ние сме Бугари.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тој често ми зборуваше: останал вака вдовец, како јас сега и на старост се оженил.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
И младост и старост - мачнотија.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
На млади години измачувачка, под старост раат ќе биде.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ако ми живо остане, доб'ка старост ќе вати од седумдесет години, — заврши бабата Маловица со наречувањето. а додека таа наречуваше другите само викаа „амин, амин, амин, боженце златен, така да биде“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таа на старост се мачи, ги израсна децата како арслани и еднаш во својот живот ќе прави радост и ќе ја прави сите да ја видат, некои да ѝ заблазат, други да ја оговараат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошковица, офкајќи од староста, се ведна над огништето да ја врши работата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Старицата расправа тивко, без брзање; разбудува спомен скоро покриен со расеаната старост.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ништо. Само едно сивило над кое поминал пожарот на староста и ги изгорел боите и сигурните линии.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште што би можеле да знаеме за него до овој ден би било ова: име и презиме - Жан Мартин, брачна состојба - вдовец, старост - седумдесет и една.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Па однеси ме па однеси ме велам ти детство однеси ме ти песно старост вечна и незаборавна ти најголема илузијо без метафора прозору неспретно отворен грубо длабок за сите бои на вечноста Однеси ме низ овој дожд ти врвицо за да ме вратиш блага во овој пристан мал во ова нежно седло на сонот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Луѓе, вие што доаѓате да ги починете очите во мојот костур ме снашла старост и сув јас веќе го веднам својот грб кон посницава.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Грда е староста! - воздивнува жената. - Ѓаволи!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Желбата да одговори со визиткарта посилна е од болката во крстот, од староста, од сѐ.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А ако не се провлечам низ решетките? прашуваше. Ќе дочекаш длабока старост, заклучуваше татко му. Не сфаќаше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не ни помисли на својата пушка. Само остана на прозорецот, а оној мршар, со своето суво тело и со својата старост, еднаш сепак мораше да го сети буден.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Уморен беше од старост, од осаменост, од долгата борба со громовите и ветровите.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Попусто. Песната личеше на офкање и уште повеќе го потсети на неговата старост.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
