сурово (прил.)
Меѓу сурово напуканатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци. Ми доаѓа да се пошегувам сурово.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Но таа си остануваше сѐ иста: навикната да ја гледа само опачината на работите, сурово одбиваше сѐ што би можело да повее радост, надеж...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Вечерва, посилно од секогаш, со болка почувствува дека среќата не е надвор, вон оној круг од печати што му ги врезаа во душата оние што ги остави; од кои побегна сурово, лекомислено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Малите наковални сурово ѕвонеа во грчот на прстите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не, сам, без Јана, никогаш нема да го уништам своето сурово и наказно пророштво во себе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И упорно и дрско го гледаше човекот со рапаво лице чиишто најадрени и тркалезни очи блескаа сурово, набабрените усни на јужњак се оптегнуваа во покровителствен смев.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На местото од сето она, што царуваше по Белата Долина, тој имаше само една пушка, со уште два фишека, кои не се решаваше да ги загуби вака попусто, а тоа беше една многу несправедлива и лоша замена, невозможна замена, за сѐ друго, што чуваше секоја единка од тој живот околу него, за секое дебнење и секое предухитрување, за секое сурово наскокнување и секакво столкнување очи в очи, што го носеше во своето тело, во сплетот од своите мускули, секој жител на таа бела, диво ризискрена ноќ.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Да загризува и да се вкопува, правејќи си премин посреде, во мекото сурово дрво.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Меѓу сувото и суровото е застанато сега, вели, и гори, гори, така било од секогаш, така е и сега.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Секој оној што посегнал кон нечесно дело далеку не ќе втаса, рече потоа строго, сурово, познато.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Погледна кон убавото, сурово лице на водичот, врз кое Месечината срамежливо фрлаше зрнце светлина и едноставно рече: - Ајде.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Меѓу сурово напукнатите стебла бавно се влечеше ситен, подгрбавен човек.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ми доаѓа да се пошегувам сурово.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Немаше сила во себе ниту да тажи ниту да плаче кога смртта сурово ѝ го одземаше чедото.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Дејствието во нашиот живот е недоволно, сурово и наивно, епитетите го прават вечен!
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Можете да бидете обвинети и за сурово однесување со животните.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Дали ова е опис на сурово однесување кон животните?
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
