татнеж (м.)
Прашањето не беше смеа, беше груб татнеж.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Чекорите на прогонителите беа послаби од тој татнеж.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беа неколку татнежи слеани еден во друг.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Далечните делови со крик го вратија татнежот и беа во тоа повторување лути и подмолни; нивните камени грла фрлаат вековните соништа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Исплашени од силниот татнеж на камбаната, Турците паднаа со лице кон земјата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Питу Гули не чу со каков страшен татнеж падна и се разби камбаната од црквата св. Никола, погодена од турските топови...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Зад напластеното сивило, ликот на еден Фројд стануваше нејасен и тој, Иван, почувствува дека совршениот механизам во него се руши со татнеж, дека тоне во црна недогледност.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Бувтаат топови, татнежи в уши ријат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Сите негови патувања одамна беа испатувани, татнежот на неговите тркала беше замрзнат засекогаш.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Газеа внимателно како да се прикрадуваат кон нешто зашто сепак не беа сигурни дека овој татнеж е она за што тие се досетуваа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Се наоѓаа среде некој татнеж од кој не се бега.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Бојане, дедо Димо! Помош! Помош! - се надвикуваа со татнежот на невремето, беспомошни, престрашени викови откај шаторите на археолозите! - Леле! Отидоа шаторите!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пукаа по повеќе одеднаш од што прво под себе ќе почувствуваа тресок, а потоа наидуваше некој татнеж што како облак што оди и по земја ги заплиснуваше, одминувајќи и јачејќи во ехо некаде по планињето зад нив и под езерото.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Гората екна од грмежите на бомбите, а доловите го презедоа татнежот и секој за себе го повтори.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Темниот татнеж ги возбуди и тие нарипаа од местата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ќе дојде само времето на нивниот татнеж виножитото на коренот што го шири.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И дури татнежот и чадот на градот сонцето го покриваат еден усамен глас на птица како далечно поточе како детско ѕвонче како утринско огледалце ја крепне кревката илузија на пролетта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Куќата сега се виши ослободена од товарот на птиците со мирни темели врз мртви корења ни ѕидови се тресат ни врати треперат од татнежите на растењето и возбудениот воздух.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Еден татнеж ми ги заглушува ушите и еден камен ме удира по рака.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
За чубур крв смртта ќе штрека со голите заби нечуен акорд, за крв и за куп жили и за коски подземјето со татнеж ќе ја разгласи хероиката на непостоењето.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
