телевизор (м.)
- Кога јас бев дете немаше авиони. Немаше ни автомобили, ни телевизори...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Немало ни автомобили. Ни телевизори. Сега имаме сѐ!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
43. НА ОРТОМА ТАА ПРОСО СУШИ - а на телевизорот кога цигара се пуши својот маж со своето сврдле го буши: отвори го прозорецот, овој дим ме гуши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
На располагање им стојат и сто телевизори.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во Диселдорф купувала стари алишта, телевизори и друго и речиси секогаш успевала да ја мине границата а да не биде забележана од цариниците.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Колку само светилки ни горат непотребно, колку само прегрејана вода истечува непотребно, колку само минути и часови телевизорот е вклучен, никој не го гледа, радиото е вклучено - никој не го слуша, а струјата тече, неповратно се губи.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Од утре ќе ја забравам вратата, ќе ги спуштам ролетните, ќе ги исклучам телевизорот, фрижидерот, машината за перење, ќе ги изгорам фотографиите, писмата и сите останати продукти на хуманизираната носталгија, ќе се соблечам и... ...во мракот, во молкот, ги начулам ушите, пуштам да ми се провлече 'ржењето низ грлото, нечујно газам по тепихот од трева, бршлен, од мравки и изгниени коски на жртвите, ги насетувам, од другата страна на решетките, преплашените контури на полуќелавите, бледи чиновници, го одбирам најмалиот, најизгубениот, веќе му го распознавам лицето што со мазохистички грч се ѕвери во мене, со побелените прсти го стиска работ од канцелариската маса, врз која лежи расфрлена хартија, избраздена со црвен фломастер, немарно се испружувам, токму до неговата нога, загризувам силно, под платното на пантолоните, под епидермот, но не дозволувајќи му на сечивото на забот да оди подлабоку, заплачува додека со јазикот нежно минувам по ранетото место, сѐ уште воздивнувајќи од болка го зграпчува црвениот фломастер, нервозно зачкрипува по хартијата... волшебниот лет на шарената топка или повеќезначност на современиот театар ...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Значи, тебе Јорданка, ти умрел мажот ти? - ѝ се обрати на тетка Јорданка којашто ја поднеместуваше фотографијата на дедо ми ставена над телевизорот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Но оној, чија фотографија сите три љубоморно ја чуваа: тета Наца на пијаното, тета Менка во кујната, над шпоретот, тета Дитка на телевизорот, врз неделната програма – тој имаше токму такво лице: отмено, благо, а непроникливо – лице на дарителот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Пред летувањето, отромавени, се влечкавме како на нозете да имавме чизми; кога ќе се расипеше лифтот, се качувавме по скалите со мака, тешко дишејќи; зјапавме во отворениот телевизор, голтајќи огромни количества кекс, потоа исцрпени, заспивавме со свртени грбови, веднаш...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Тато гледаше телевизија. Мама полека пријде до телевизорот, нешто му рече на тато и го исклучи, а мене остро ми заповеда да седнам.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Зад нив, во осветлениот излог, блескаа телевизори, машини за перење, бојлери, дури и електрична гитара – избран предел за мамливи приказни, преполни со прижелкувани успеси.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Богатството си го чував во сефот во телевизорот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Хоризонталното поклонување пред господинот телевизор и дремката, убавата и мирна дремка, се работи поради кои понекогаш успевам да го преживеам умирањето на неделата.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Навечер, во затемнетиот стан, го вклучував телевизорот и гледав срушени куќи, уплакани луѓе, човечки и животински лешеви.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Ја отворив портата позната, ги собув патиките, си отворив едно ладно, скопско, фридижирано пиво, се истегнав на фотелјата, го вклучив телевизорот, потегнав една добра, долга, рамнодушна голтка и ждригнав во моментот кога на екранот Боги запали цигара, вртејќи му го грбот на авионот кој заминуваше некаде далеку, многу далеку.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
На телевизорот оди сцена во која прават лек одделувајќи го отровот од забите
на една отровница поради несреќниот случај со едно момче во пустината.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Од малиот телевизор, мал колку голема кутија за кибрит, инсталиран над умивалникот, рамномерно капеа неразбирливи црно-бели сликички.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Иако „собата за проекции“ беше преполна со каучи и стереа и телевизори, сите чувствуваа дека внатре се случува нешто што има врска со бизнисот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Таа вечер семејството вечераше во дневната соба - Дејв јадеше на каучот, Сузан на послужавник во нишалката од трска, а Ренди на подот пред телевизорот.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
