тивко (прил.)
Знам, свето е за херојство и подвиг да се слуша ... - Сѐ молкна. Сегде тивко е ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Е!... Море, удри понатака!... (Го крева шишето со вино, а другите тивко пеат: „Во стриковото градинче, галабо...) СИМКА: Не лути се, Костадине...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
(Двајцата седнуваат еден спроти друг и говорат тивко и поверливо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Бел ми Вардар тивко шуми, тивко шуми вода лее, - бела Рада платно бели, платно бели песна пее:
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Ел - Тепе в облак надвишил чело, шумоли тивко низ гора лист, мирисат росни цвеќиња в долој, ромори поток ко солза чист...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
- Не можам, одговорив тивко. - Јас навечер морам дома да се приберам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Влечејќи ги нозете по нерамната калдрма Петар тивко ги поздравуваше и со накривена глава го слушаше нивниот разговор.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- За леб, тивко излажав и останав наведнат над малиот црн и очајнички кораб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тивко, тивко го расвести и бргу го поведе кои своите српски окопи, каде што веќе другарите беа се загрижиле за него, ота и зората наближуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како да чу нешто. Ветерот тивко зашуме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Исто така тивко и жално Јоне и Геле ќе запееја по него: Имала мајка девет синови, Десетти пусти црни Ѓорѓија...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А Луман продолжи но сега потивко: - Не плаши се.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Му се стори дека тој со сите свои сили се држи за нешто и тивко се смее.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Доаѓај ми секогаш ко ноќта Тивко плачи. Тивко смеј се. Тажи.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
