тивко (прил.)
Знам, свето е за херојство и подвиг да се слуша ... - Сѐ молкна. Сегде тивко е ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Ништо не ми е, така… малку ми се слоши, но сега помина… Надвор е тивко?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Е!... Море, удри понатака!... (Го крева шишето со вино, а другите тивко пеат: „Во стриковото градинче, галабо...) СИМКА: Не лути се, Костадине...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
(Двајцата седнуваат еден спроти друг и говорат тивко и поверливо).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Блазе си му на тој што ќе ми те земе, блазе! (Се приближува до Антица и тивко и поверливо): Ќе ти речам еден збор, ама жив ти што ти е најмило да не се чуе.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Бел ми Вардар тивко шуми, тивко шуми вода лее, - бела Рада платно бели, платно бели песна пее:
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Ел - Тепе в облак надвишил чело, шумоли тивко низ гора лист, мирисат росни цвеќиња в долој, ромори поток ко солза чист...
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Влечејќи ги нозете по нерамната калдрма Петар тивко ги поздравуваше и со накривена глава го слушаше нивниот разговор.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Не можам, одговорив тивко. - Јас навечер морам дома да се приберам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- За леб, тивко излажав и останав наведнат над малиот црн и очајнички кораб.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тивко, тивко го расвести и бргу го поведе кои своите српски окопи, каде што веќе другарите беа се загрижиле за него, ота и зората наближуваше.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
А Луман продолжи но сега потивко: - Не плаши се.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Исто така тивко и жално Јоне и Геле ќе запееја по него: Имала мајка девет синови, Десетти пусти црни Ѓорѓија...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Како да чу нешто. Ветерот тивко зашуме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кај се сега оние раце нежни што книгана отворена ја милуваа Зад прозорот веќе тивко снежи и снегулки босоноги претрчуваат Кај се сега овие раце бледи толку книги во есента што затворија Зарем веќе над новите редои надвесени занесено се уморија Кај се кај се Јас ги чекам чекам над книгата напуштена да затреперат Но место нив сосем сосем леко по листојте зашумува само ветрот Рацете ги нема нема нежни Прашањето в грло ѕвони испокинато Одговорот надвор снежи Снегулките тажат по нив непрекинато.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Тоа не е сѐ. Зад колата чекори третата судбина: ситнолико дете со суви усни и влажни образи; тоа се држи со двете раце за решетките и тивко, ретко, речиси нечујно липа низ раширените ноздри; погледот на влажните детски очи не се одлепува од кучето.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со мака држејќи ги клепките над очи, како да се бори со тежок сон, Ване тивко изрецитира своја песна за девојка што во љубовен занес цела ноќ одела и плачела а од секоја нејзина солза на земјата останувал по еден бисер.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
