трупец (м.)
Личеше на трупец во искрпена црвена кошула.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сѐ наоколу беше подредено во една волшебна ритмичка игра, сè се носеше по оној плисок на водата под него, а тој секогаш наново ѝ се радуваше на секоја нова извадена штица, на секој нов изработен и раздробен трупец.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Змејко знаеше колку ѝ е лесно на таа челична ламја да се спушти надолу во еден замав, таа како од играчка би загризала во дебелиот трупец и би продолжила со една ритмичка постојаност да полетува, вивната нагоре, како некој челичен галеб, а потем да паѓа пак, и пак и пак, како од шега, трпеливо, без сенка од какво и да било напнување, без никаква измореност, сосема лесно, всушност тоа како да беше за неа единствениот начин на постоење.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ги приближуваше и ги подготвуваше и најодалечените трупци по ќошковите на таа просторија, ги прибираше пред себе како некое стадо, додека можеше да се оддели од пилата и да ја остави неа да беснее во срцевината на оној, што сега го работеше, а под неговите раце тие и по еден метар дебели трупци ги напуштаа своите места, вкопани во пилотината и почнуваа да се префрлаат еден преку друг.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И тогаш се сети на стариот сув дабов трупец.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Секирата просто отскокнуваше, немоќна да завлезе во цврстото дрво на трупецот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И така, јазлестиот, цврст трупец доби име Јурук.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
баму ја, седиме така во темницата и се плачеме, сакаме да го подзапреме времето, да се оддалечиме од смртта што нѐ чека, јас веќе си ја гледам мршата како ја раскопуваат дождови, како скапувам и се смалувам, се гледам пред себе си, така, како своја слика да држам в раце, само Силе Плевнеш грчи во ќошот, бичи некои глуждови трупци, ама времето кој го запрел досега, го запирале царови, кралови, тепачи, арамии, врачари и јаки луѓе и никој не останал со него и како што седам така, оп - се обзорува, некоја бесшумна светлинка ни влегува на прсти во собата и со светлината влегуваат и војници, оф мори мајко, ајде вика старшијата, Силе Плевнеш уште грчи и старшијата го клоцнува в слабина и овој рипнува, си ги брише слинките околу устата, сакате поп да ве исповеда, јас не сакам, вели Силе Плевнеш, и без поп господ ќе дознае за нас, знае тој дека на правина нѐ земате на душа и после нѐ поредуваат во дворот пред затворот, а Стеван Докуз пак приплакува, ги покрива очите, што ќе му правиш: тој ти е другар во несреќата, „пријателот ти е роднина кого самиот си го одбираш“ велеше Лазор Ночески, а војниците чекаат со пушки пред нас и ете го дојде тој, офицерот, се тетерави 121
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Носат и цепеници, трупци, пењушки, сакови и слама.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од стеблата останале само три трупци, три столчиња за духовите.
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Еден голем трупец пловеше недалеку од мене.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Од секојдневните настани бил расчепен надве - едната половина му е врела, гори, во сѐ бара вистина, сиот разум му е во неа, другата станува трупец под мраз.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Го игравме танцот на сонцето, небото растеше низводно, на секирата ѝ даривме трупци, на гитарата дланки плускави.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Го совладувавме овој зажарен трупец, некогашното дрво, стебло исечено токму од местото каде што живееше, а сега струполено, изгорено, навлегува во легендата за одржувањето на топлината, огнот на слезеното сонце, сликата на неговото земно живеење.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Гардистите спијат, трупец се до трупец. Предвидувам веќе- Сѐ ќе биде супер.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
И додека полека се отвора ризницата на портокалите исечени врз сртот на планината и додека го вадиме првото неочекувано ковче од мекото месо од телото на рибата, сега веќе во нашето тело едно ненамерно - намерно подбуцнување со зелено стапче мало ситно ништожно, го буцка нежното тело на вжарениот трупец и тој од покос се отвора пред нас со величествената светлина и топлина од неговата утроба, паѓа.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Го остави секирчето на трупецот и еве ти го во собата.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Жената, меѓутоа, клекнува пред еден трупец, ако не за колење петли барем за цепење дрва, па прво со ножот ја распорува кратко по мевот и ја чисти од сиромашната внатрешност, па потоа со рендето ѝ ги струже перките што летаат наоколу како искри од белутрак. Така, една по друга, сите рипки како изглодани кочанки пченка, сега мирни под мишка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Расцепи ја гнилата корупка на трупците.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
