физички (прид.)
Културното работење е помачно од револуционерното, зашто првото е умствено, а второто повеќе физичко.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Мојата прва тешка физичка работа ми ги загреваше дланките но копав и го следев движењето на мојот постар другар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од добрата храна, чистиот воздух и физичката работа во шумата, жолтилото на лицето почна да го остава, а да се појавува слабо руменило.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Очите на Шими Алберт, акробат, со две физички и две духовни лица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Законите на физичката акција им ги потчинив на духот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Настана детска пискотница, старски молби, плачки, пцости, физички напади и расправии, но откаде паднаа неколку старци од јатаганите на семејните, децата беа собрани и со кадијата на чело, одведени и затворени во еден конак, а старците си заплакаа и си отидоа во своите села да им ја однесат тажната новина на мајките и татковците од пленетите деца.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Победителите – аџиите – горди со својата физичка победа над бунтовниците, а овие уште погорди со својата морална победа.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- За мене жената секогаш е оличување на нешто повисоко... - Не постои духовна без физичка потреба.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ни онаа подигната рака, ни онаа тупаница, што се трие по челото, сакајќи барем на некој начин да ја оттурне физички таа слика од себе, тоа сеќавање, таа мисла.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го опфатила и неподвижноста на малото, кусоного, волнесто мече, со сите оние негови несмасни кружења околу стапицата, кое било физички сосема слободно и можело да замине понатаму, каде сака, или барем малку да отстапи од тоа колнато место, малку да се подисплаши од човекот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мораше да стане, зашто требаше да се погрижи за добитокот, а случката со волкот беше само причина, беше сила што му помага да ја совлада својата физичка слабост и немоќта на неговата волја.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тоше, којшто, исто така како Толета, располагаше со добра физичка сила, се заврте да го види Толета и намисли да преземе некоја одбрана, но Толе го шибна со кундакот и тој тргна по другите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Светот на првиот допир е свет на психолошки шок со кој натаму ќе раководат потсвеста и времето, времето во неговата физичка, но и филозофска категорија.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тоа не е време само во неговата физичко–просторна димензија.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Кој може да каже, барем од нашиве сегашни сознанија, кои се неговите објективни физички параметри, која е неговата вистинска детерминанта: и во физичка и во филозовска смисла?
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Се разбира, Варшава, која даде големи жртви во војната, е сета во споменици, железни спомен- плочи и слично, кои новите генрации го потстуваат за тоа дека овој град - маченик, страдалник и херој, некогаш физички уништен од Хитлерова Германија, успеал да се издигне од пепелта на уништувањето: поубав, полн со сите свои знаменитости од минатото, кои биле, кои и денес се украс на овој град.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Totus mundus agit histrionem – магијата на младешките сништа, играрии, вилински карневали, на мангупски царчиња и шумски духови, на слаткото травеститетво, кога вљубеноста е Атлас, но атлас кој и покрај силата е незапирливо нежен, а светот на новите облици заличува на нестварниот свет од бајката, низ кој талкаме полни со духовна и физичка кондиција и приемчивост – и сега во овие исечоци, во оваа шкрта милост на сеќавањето, поттикот е еднакво жив.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Па и распитот оди исто. Нема физичка болка, а сѐ те боли.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Утрото го кажав сонот, а вечерта ме уапсија и ме осудија по норма: 25 години концентрационен логор со принудна физичка работа, 5 години интернација и 5 години одземање на граѓанските права...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Душата на животните е тесно поврзана со нивната физичка природа; таа е сврзана со материјата и не може самостојно да постои и делува; постои само додека постои животното, зашто тоа не е духовно битие како човекот; таа не може да господари со своето тело како душата на човекот; тие не се разумни суштества и не можат да мислат; тоа својство му е дадено само на човекот; тие имаат само сетилни нагони и инстинкти; а човекот, како мисловна природа, е свесен за себе си, мисли за вечноста, за бога, за својот живот, за своите постапки, и на тој начин го обновува своето постоење; има психички живот, а животните си остануваат онакви какви што се создадени - неразумни битија; движењата им се условени од надворешни и внатрешни влијанија и нагони кои произлегуваат од физичката потреба да се одржат себе си и своето потомство; немајќи разум, немаат ни апстрактни појмови: за добро, за лошо, за вистина, за убавина.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
