фотелја (ж.)
Се насмевна: малечка корупцијо на сламена фотелја!
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Меѓутоа, Милка ѝ се откинува од рацете и се спушта во најблиската фотелја.) На мажот ми му е нешто тешко. Се извинувам. Дојди подоцна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Затоа, по некој внатрешен порив таа почнува да ги турка фотелјите, столовите, да расфрлува сѐ по собата, давајќи ѝ со тоа вид дека е таква по битка и сугерирајќи дека Младичот, по борба, му избегал на Фезлиев.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ЛУКОВ: (Ја пали цигарата.) А јас пушам премногу. (Седнува во фотелјата.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Седум влади се откажале од своите фотелји, осум претседатели липаат, девет министри од очај околу детските кревети рипаат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Дневна соба со канабе и фотељи на средината.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
САЗДО: (Просто паѓа во фотељата и додека погледот му е закован врз цвеќето во вазната, на неговото лице расцутува насмевка.
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Благица го бараше секаде - зад радијаторот, под фотелјите, но напразно.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
„Колтук лукантаси“ се најбројните ноќни локали во Истанбул, а самиот збор значи: кафеана каде што удобно се седи, каде што се пие, седат и расположени во фотелја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
После часот се повлече во Библиотеката и оптегнат во својата фотелја, ги затвори очите.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Големиот Мајстор го дочита писмото до крај, потоа, сеуште држејќи го писмото во рака остана уште долго замислен во својата фотелја додека во собата бавно надоаѓаше ноќта.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Си наполни чаша црно. Си прилегна на фотелјата.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Татко ми, како секогаш откога се разболе, молкум читаше во фотелјата, со грб кон вратата, далеку од куќата, во ужасната осама со која се мачеше себе си и другите, во која тонеше упорно, тврдоглаво, обземен од сопствената слабост.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
На масичето крај фотелјата лежеше „Пронајденото време“, последниот акорд на Прустовата сага за Времето.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Се покажувам и јас во собата и шетам со очите: на една кожна фотелја седи русокос мајор, на бирото полковник, а онака, настрана, уште еден мајор со сипаничаво лице.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се сместивме на меките црвени седишта. „Како фотелја!“ извика Ташко и подрипна.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Како можев така да мислам кога претседателот ене си седи во својата претседателска фотеља и си ги брка своите претседателски работи, а неговиот телохранител, Сатирот, стои пристојно облечен, со црни ракавици и со пендрек во десната рака што го удира врз дланката од левата рака.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Едно лето, опуштен во меката фотелја на апартманот 15 во луксузниот хотел „Сплендид“, реши да почне со пишување на елоквентни статии за левичарските студентски весници.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Трите тетки на три бидермајер фотелји – пијат чај.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Седнувам во фотелјата, силно вдишувам, потоа, станувајќи, ги прашувам со страшно мирен глас: - Бројот три во животинско царство?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
