фрлен (прид.)
Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Молчеше. Лилјаците ниско минеа, итро кружеа со шум и со танко цивкање, летаа над нас како фрлен камен.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Старата постелка е фрлена на женскиот кат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мажот ѝ беше како некоја кожинка фрлена под нозете на арамијата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Земјата е без здив. Ветрот е дух затворен во глинен сад и фрлен на песочно дно.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Преку мене прелета фрлената ламба и се распрсна крцкаво, страшно, како да се смееја коски од некоја гробница.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ене го - се витка пред заглушениот тапан, мафта со полно шише, ги задавува сурлите со сребрени банки фрлени во нивното грло.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На влажната калдрма беа фрлени чинки на мижуркави есенски светилки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сигурно го има фрлено и отепано маската! Зошто ами не го донесе?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Потоа скокна, си ја грабна кошулата, небрежно фрлена на песочето крај езерото, и се скри во непроодниот густеж на лагот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Рапавината на татковиот глас бргу потонува некаде како фрлен предмет во непозната длабочина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во празниот кауш лежеа како фрлени наземи двајца затвореници.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Жрепката е фрлена, жрепката е фрлена! И се случи тоа за што сите потајно копнееја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Една цигара фрлена на подот. Претседателот не се ни обиде да го отвори прозорецот. Трошено стакло, џгром.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој помисли: „Чие е ова писмо? - Кој го фрлил во дворот? Сигурно е фрлено преку ѕидот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Никој не ни ги подарил, ниту сме ги нашле фрлени на патишта.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Газеа по гнилите прагови, наведнувајќи се повремено за да земат парче одамна фрлена жица, рѓосан шраф или некој друг фрлен и заборавен предмет.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сѐ живо е во еден сладок занес, сите грижи се фрлени настрана, секој со секого е брат, секој со секого е пријател.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
