хирург (м.)
Затоа се трудеше да им ги запамети гласовите за да ги разликува по нив и затоа безволно се бореше: „Зошто мене ме прашувате? јас сум лекар, хирург. Мобилизиран сум.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Станува ли хирургот филигранист на човековата анатомија кога ќе умрат лисјата?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Војник, капетан? Не, само хирург, а сонот го одрекува јавето.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неочекувано ѝ ја раскопча блузата. „Сеедно“, зашуме. „На тој Иван можеби не ќе му треперат рацете како на хирургот Никола. Тој можеби и не ќе знае.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Гледаше и чувствуваше леплив мраз во утробата: прстите на хирургот трепереа како нишки трева под благ ветар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Како што не знаев тогаш дека ќе биде убиен оној хирург што го донесов да му помогне на илегалецот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, сепак, на неговата најневралгична артерија- по улицата која води кон врвот „Мон Валеријан“, каде што болницата „Фош“, можеби безброј пати, и дење и ноќе, се разнесува пискотливиот и морничав звук на болничките коли, кои јурат со вратоломна брзина носејќи болни за чиј живот секоја секунда е пресудна а кој можеби, ќе им го спаси професорот Гио или некој друг хирург.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во неа имало околу 2.000 болнички кревети, располагала со сета најсовремена медицинска техника, а што е најважно, во неа работеле и најголемите и најпрочуени лекари- хирурзи, научници што ја разнесуваат славата на болницата низ целиот свет.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Типките на пијаното се лепат за неговите долги прсти на неостварен хирург и нивното отежнато довикување ме воведува во Центарот.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Таму тој исто така бил лекар хирург.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Продолжува да брсти. Прстите му се вешти како на тајландски хирург- шарлатан.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Исто како што хирургот, при операција на срцето, не може да го занемари телото што го опкружува срцето, така и за преведувачот е погубно да го обработува текстот во изолација од културата.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Хирурзите се жалат на губењето на непосредниот контакт, како пациентот да им се измолкнува испарувајќи во фантом од битови и бајти. okno.mk | Margina #15-16 [1995] 53
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Во Каиро падна во несвест заради заврзаните црева, испуканите чиреви во стомакот и запалувањето на стомачната марамица, а бидејќи болницата беше преполна, внесоа кревет во заедничкиот клозет, за еден грчки хирург да ја усере целата работа и му го зашие своето заборавено шише виски; па тогаш на реденка го исфукаа арапските болничари, а една сестра украла пеницилин, па затоа му даде инекција карбол; потоа доби трипер во газот, па еден замислен англиски доктор го клистираше со врела сулфурна киселина, а некој германски практичар на Технолошка Медицина му го извадил слепото црево со рѓосан отворач за конзерви и ножици за лим (за него теоријата за бактериите беше „чиста бесмислица“). okno.mk | Margina #11-12 [1994] 23
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Телеприсуството им овозможува на хирурзите да изведуваат специјалистички операции на оддалечени местоположби каде што ниеден специјалист не е телесно присутен.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Очигледно, човекот не влегува во кола мислејќи: „Одам да се ѕвекнам од некое дрво“, но желбата е тука, зарем не, а тоа и самиот сум го забележал, во повеќе наврати, посебно кај хирурзите, отмените луѓе.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Хирургот во автомобил доцна вечерта на студентот: „Ни претстои уште една одвратна работа.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Нашите хирурзи се во состојба толку да ги изменат луѓето, што никој не може да ги препознае. Понекогаш тоа е неопходно.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Божем цело семејство сме хирурзи и ги знаеме сите бубрежни болести.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Букетот разбуди рој спомени од детството во Солун, кога рано како сираче, вујко ѝ хирург во една солунска клиника, женет со Италијанка, вистинска Signora, често ѝ носеше букети цвеќе на жена си, по разни поводи.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
