христијанин (м.)
и што бех на христиани добро учинила, и кој зло ми чинеше ја не му се љутех и трпех сѐ што ми чинеха лошо, и некои што беха у жалби и неволи — и јас плачех и жалех со них барабар, или некого от греховни работи отвратих, или си задржих јазик от клетви и л’жи и от праздни зборови, — сите мои добри работи видох ги како днеска учинени и се зарадувах.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
И сега има две тела на небо, Христос и пресвјатаја Богородица. Тие се на сите христиани урнек.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Името Бугарин, како што се гледа, до половината на XIX век немало за нашите предедовци поголемо значење од имињата: христијанин, рајатин и каурин.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Се викавме вистина „Бугари” и „христијани” во национална смисла, но зошто тоа е и дали е навистина така – ние не се запрашувавме многу— многу.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тие ни велеа дека сме биле ние христијани, а ние тврдевме: А бре брате, христијани сме, ами што сме!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Турците ги пцуеја, фрлаа камење по нив, а христијаните се затскриваа зад ќепенците да не ги гледаат така исповрзани и гревовни.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Решив споменатите христијани да се фатат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А за да им помогнат на старите во терањето на стоката, тие беа повеле со нив и по некое дете од осум до десет години, оти пак за младите беше опасно да слегуваат в град да не ги собере некој од поблиските бегови за работа во својот чифлиг, бидејќи полските работи беа во полн ек, та на беговите им беше потребна работна рака, и тие ја наоѓаа со својата сила кај рајата – христијаните – која не беше уште сопственост на некој од нивните колеги, како што беше овде случајот со слободните Мариовци.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Турците почнаа да стрелаат на ветар, а христијаните да кршат прсти и да се жалат, оти утре ќе ги јадат овие „пци“.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Сите се интересираа како живее таму народот, што прават Турците, беговите, па и чорбаџиите христијани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Први ја открија татковците на погубените Турци, кога, наредниот ден, заедно со христијаните од Потковицата, заминаа во потрага по синовите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Повеќе пати пред да бидат исклани стопаните на Имотот, Арслан бег, лично нему, на татка си, му докажуваше дека султаните не прават добро што толкав имот отстапуваат на христијани, дека, по правидна, Имотот треба да биде негов, Арслан бегов, зашто тој со крв го заслужил.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И секаде каде што ќе стигнел, ги земал во заштита христијаните и сиромасите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се изградиле нови конаци, чардаци, воденици, амбари за жито, казани за печење ракија, фурни за печење леб за манастирските монаси и многубројните измеќари, гости и сиромаси кои секојдневно доаѓале во манастирот и на кои бесплатно им се давало јадење; околу манастирот се изградиле и посебни конаци на богати верници христијани и муслимани кои повремено доаѓале во манастирот или останувале на панаѓурите кои се правеле кога славел манастирот и кои траеле по неколку дена; засадени биле нови лозја, а се зголемил добитокот со нови грла: овци, телиња, коњи, крави, волови, скопаци.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
- Ние не сакаме да одиме во Албанија... што бараме во Албанија кога не сме Албанци... Ние сме христијани, словенски род...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тој ги бранеше обидите на фундаменталистичките христијани да имаат своја верзија за создавањето која ќе се изучува паралелно со теоријата за еволуцијата во јавните училишта.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
На оние што сѐ уште се подготвени налутено да се присетат на „турските ѕверства“, ќе им одговори Владимир Соловјев: „Турските ѕверства ние ги помниме, а зарем одамна во Русија, па и во другите земји, сопствените турски ѕверства исчезнале?... а што се однесува до вашите христијани и нехристијани, за жртвите на сите ѕверства la question manque d’interet (прашањето е лишено од интерес): ако мене некој ми ја гули кожата, јас нема да му се обраќам со прашањето: од која сте вие вероисповед, милостив господине? - и ни најмалку нема да бидам утешен ако се покаже дека луѓето што мене ме мачат се непријатни и неугодни не само за мене, туку згора на тоа, како христијани, гнасни се и за својот сопствен Бог, со чиишто заповеди се подбиваат“. 10.08.1992.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
По делбата на Источното и Западното Царство, нашите христијани се поделија на католици и православни, а по инвазијата на Отоманската Империја голем дел се преобрати во исламот, дел ја задржа старата православна или католичка линија, а не малку пребегнаа кон Италија и други земји во западна и источна Европа со старата религија...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
