циклус (м.)
Во овој циклус се застапени само неколку наслови од еден пообемен поетски ракопис во кој се обидов да ги здружам македонските именки и придавки на начин кој ми се гледа за интересен за нашите натамошни истражувања.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
„Сабота попладне. Писмото ќе патува два дни и ќе те сочека на почетокот на новиот неделен циклус...“
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во традицијата на балканските класици Луан Старова успева овде да оствари еден мајсторски потфат а несомнено ни резервира и други бисери од овој жанр: Времето на козите е само една книга од една трилогија, која, пак, се вклопува во еден уште пообемен циклус...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
[...] Клучниот концепт е циклусот на акција- перцепција, кој луѓето не ги гледа како суштества стимул-одговор кои пасивно чекаат на некој стимул за да продуцираат соодветен одговор.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Значењето на оваа карта е подеднакво поучно - таа ги симболизира циклусот на вечното обновување и бесмртноста.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Растечкото осиромашување на јазикот ќе ескалира низ серија на неправилни циклуси.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Со целиот циклус на митовите сврзани со Црвената глава, истиот тој Црвената глава се наоѓа во неутрална положба во однос кон останатите ликови на митот: тој не е магичен помошник, не го движи дејствието, далеку е да биде од главните протагонисти.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Значи, накратко образложуваме, дека целиот циклус на критичката мисла е далеку зад нас, дека спаѓа во разнишаната традиција на европскиот дух.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Циклусот е оној којшто наредува, тој е како земјиниот свијок.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Ја има својата менопауза, своите месечни циклуси, целата таа генитална апаратура која е мошне чувствителна; Ништо не правиш бадијала.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Во овие предупредувања изречени како формула за нашето живеење - умирање, се концентрира заканата сосема на крајот од првиот циклус „Штедра светлина“ во песната „Тажно сонува“.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Стариот циклус не може да биде прекинат на ниту еден друг начин.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Од 1961 година, кон крајот на август, во овој мал град се одржуваат Струшките вечери на поезијата: на мост на истекот од езерото, каде што се формира Црн Дрим, се читаат песни од поети од светот, таму каде што јагулите-женки го почнуваат своето патување кон Средоземното Море потоа кон Саргасовото Море, кога се ближи времето на затворање на животниот циклус.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
„Додека идеологиите го пресечуваа патот на луѓето, браните се закануваа на патот на јагулите, како и нивниот животен циклус.”
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Додека идеологиите им го прекинуваат патот на луѓето, браните се закануваат на патот на јагулите, а според тоа и на циклусот на животот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Со оглед дека романот се одвива во временски распон од една година и дека односот на историјата на селото и Симоновиот предок Никола Поцо се повторува и во судбината на Симон и во неговиот однос со селаните, забележливо е внесувањето на уште една димензија на романот, онаа која укажува на можноста од цикличноста на историјата, инаку карактеристична за митското време во кое, во рамки на дневниот, годишниот или подолг временски период, циклично се појавува смената на денот и ноќта, годишните времиња, но и животниот циклус, смената на владателите итн.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Немаме големи пориви, знаеме дека судбината нема некаков спирален тек, туку дека е едно неумитно преповторување на погибелни циклуси.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Му говорев за мојата мајка на која посветив еден цел роман, (објавен во циклусот во кој ќе се најде и романот Амбасади) со нејзиното име и презиме, која беше секогаш пред балканската историја.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
На така доживената поетска материја, на мотивот, на душевниот и духовниот поттик на овој циклус укажуваат неговите стихови и податокот дека песните означени со броевите 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13 и 14 се првите напишани песни пред педесетина години, непосредно пред мојата прва книга „Дождови“ (1956).
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
И прашањето (условно) и одговорот (можен?), поврзани се со овие стихови, со овој циклус песни посветени на Кочо Рацин, со овој Реквием за него, започнат пред половина столетие но присутен во мислата и чувствувањето сиве изминати години, погледнуван само на мигови, со стрептеж, сѐ до овие зимски денови кога повторно осамна меѓу ракописите на мојата работна маса.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
