чиј (зам.)
Дојдоа мајките чие што чеда со Кузмана паднало; потем со Неда Кузман го тажеа тие.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Абдурахман,куршум чиј наместо секогаш паѓал, најди му рамен во светот: без некаква мака со сигурност безгрижно гаѓал малечки птички во летот.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
106. Дека оваа анализа на Востанието е правдива, дека Мисирков не можел да биде противник на ТМОРО, туку само поборник за една поизјаснета нејзина национална програма, покажува и фактот што тој и во Софија основува Македонско научно-литературно другарство (1903), чии членови станаа и некои истакнати македонски револуционери.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
131. Словакот Павел Јозеф Шафарик (1795-1861) е истакнат словачки и чешки филолог и етнограф, чии најзначајни дела се: „Историја на словенскиот јазик и литература на сите наречја”, „Словенски древности”, „Словенска етнографија“ и др.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
120. Укажувачки пример е обновувањето на Македонскиот клуб во Белград и издавањето на весникот „Автономна Македонија” (1905), чиј главен уредник беше некогашниот соученик и соборец на Мисирков во Белград, Софија и Шабац воденчанецот Григорие Хаџиташковиќ.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Таа под чии топли зраци народите живеат човечки!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
ДИМО: Е, аирлија да е! (Го гали детето по главата). А чие е?
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Ќе видиме чие је Скопје ...
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Баждар се изгуби, нè остави во шепите на неизвесната судбина, а Пенчо се превиткуваше пред силната жена чиј спокоен и мек глас ме доведуваше до треска.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тоа беше Оливер Твист, преку чии корици со зелено мастило стоеше името и презимето на Ана.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Слушај, народе, неразбран. Чии сте вие сведоци и зошто ме апсите?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Чиј беше тогаш тој глас?“, — се праша Митре и со молњевита брзина си одговори: „На бацка Петрета“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се разбира, не се бореа ни луѓето, коњите, како Крали Марко и Лутаца Богдан, ами ги удираа двете шишиња и чие шише ќе се скрши, таа група се враќаше и се придружуваше кон победничката, така што оваа стануваше поголема.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста Макрева, Јова Батанџиева, Велтиса Мидова Велика Калешкова, Митра Ѓорѓиова и ред други мајки, еснафки на Рожденката, чии деца за првпат или уште од лани одат на училиште, кои стоеја одвоено од машките веднаш по говорот од даскалот почнаа да го коментарисуват случајот со Нешка Рожденкина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Знам, - рече брадјосаниот човек, - дека сте од Брезница, туку чии сте.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Најпосле го праша Бошка: - Знаеш ли чии се големите стада што пасат на Грива?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Наредени околу голема маса од патинирано оревово дрво, ги испитуваа сите можности да ме напикаат во некој бунар за мачење и, кинејќји од мене парче по парче, да ме присилат да изјавам во лента на магнетофон дека сум член на илегален штаб чии планови, во најстрога смисла, се сведуваат само на едно - закопување на политичките призраци и побратимување на Земјата со Него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Замав, удар, крик. Убиееец! Чиј? Нејзин?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
