шести (прид.)
Шестото навистина го испи малку побавно, но никој тоа не го забележа, на седмото виде само Трајанка и ѝ затупка срцето што ќе излезе победник, на осмото децата почнаа да му се смеат дека не може ни колку едно женско да биде јунак, на деветтото одвај го качуваше ридот а кога дојде до половината на десеттото, којзнае како стана, но се закашла и не го допи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Шестиот, што не можеше онака бргу да се искрие, сигурно доста искасан, а веројатно некаде скраја и закачен од неговото зрно, си ја влечкаше доста бавно својата болка нагоре, накај шумата, потскокнувајќи само на трите нозе, со една притаеност брзајќи да ја искрие и својата тронога сенка меѓу сеништата на дрвјата на белата шума под месечината.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Е, гледаш! И јас знам во која училница се премести учителката Милица“ - рече тетка Стана, ја фати за рака, ја поведе во училишната зграда, ја водеше долж ходникот - сѐ до шестата врата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Бе во една десетина дена и сношчи, та петта ли е шеста ли е, кој а знае! — одговори Толе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Иако се ближи кон шестата деценија, по својата виталност и активност тој прилега на момче кое е готово да прави хируршки интервенции уште многу години.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Петтиот - не, не, не... Шестиот, седмиот, осмиот, осумнаесеттиот, сите - не, одговаравме во хор.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Седна на каменот и, бришејќи си го челото, промрморе: „Уште еден од нашето село... дваесет и шестиот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
На шестиот ден се најде место и за нас.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
На шестото новороденче во таа година црните подбивачи сакаа да му дадат име Сирак, но попот го запиша во црковната книга како Никита Марко Проказник, на задоволството на Јага Перуника, им се тргаше од пат на разубавените селанки и со стара ракија во бокалче пред себе му раскажуваше на најстариот, на Богдан Јанков со козји уши и со господови тајни во себе, за природата, за Чарли Краков, за гасениците.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- А, таа? - А таа се изнасмеа и отиде да вози ролшуи со еден мрсулко од шесто одделение.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Тогаш попот трипати се прекрстил и повикал уште еден ангел, шестиот или седмиот од Јовановото Откровение, да го заглушува светот со труба: врз една третина луѓе од земјава се наднесува смртта со исклештени триесет и два заба, доаѓаат илјадници и илјадници киклопи во огнени, синомолскавични оклопи под лавовски гриви, опашите им биле двоглави змии. Морничаво и печално.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Им се удоволи и продолжија заедно и во шесто, и во седмо, и во осмо одделение.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Во комфорниот трисобен кафез на шестиот кат, опколена со истоветни кафези во истоветни облакодери.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Појадувавме на полноќ, ручавме во три наутро, а вечеравме во студениот и сѐ уште мрачен шести час наутро.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Го изнајмивме целиот шести кат, заедно со малиот балкон кој гледаше кон паркот.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
ОД ИСТОРИЈАТА НА ЛУДИЛОТО НА КРАЈОТ НА ВЕКОТ Таа „макрокосмичка“ глупост од левата страна е предговор кон каталогот за Шестиот зимски салон на Друштвото на ликовните уметници на Македонија.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
И самата шеста заповед на Мојсиј е преформулирана во: „Не убивај доколку совеста не ти е мирна пред твојата нација!“
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Или, пак, „ Тајмс“ од деветнаесетти декември ги објави официјалните предвидувања за производството на различни видови стока за широка потрошувачка во четвртиот квартал од 1983 година, кој истовремено беше и шести квартал од Деветтиот тригодишен план.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
На шестиот ден од Неделата на омразата, по парадите, говорите, извикувањата, пеењето, транспарентите, постерите, филмовите, восочните фигури, удирањето на тапаните и завивањето на трубите, по тропотот на чизми во марш, чкрипењето на гасениците на тенковите, брчењето на бројните авиони, пукотот на топовите, по шест дена исполнети со сето тоа, кога големиот оргазам наближуваше до својот климакс, а општата омраза спрема Евразија завршуваше во таков делириум што толпата, само да можеше да ги дограби оние две илјади евразиски воени заробеници што требаше да бидат јавно обесени на последниот ден од прославата, без секакво сомнение ќе ги раскинеше на парчиња со сопствени раце - токму во тој момент беше објавено дека Океанија сепак не била во војна со Евразија.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Влатко немаше време да се вклучи во разговорот на родителите: се повлече во својата соба да ги напише домашните задачи, да ги повтори лекциите за петте часа - а шестиот ќе е ликовно - треба само да се подготват блокот и приборот. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
