ѓаур (м.)
И ак' нему Турчин кажит: „Ѓаур, ќор оласан“, него он да да не докачват с јаловита дума.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Ножове удриха в земја, пушки на колена; грло кинат, гласи креват: „Брго ти, ѓаурин, сестри л' имаш, или тетки, донеси ги овде, те нас редом да ни служат, да стојат на нозе; чаши ртедом да подават, чаши с вино п'лни.“
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Во Турција до руско-турските војни зборовите „Срб-ѓаур” треба да го означувале тоа што сега го означуваат зборовите „москов ѓаур”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но Турците со тоа што нѐ нарекоа нас: рајати и ѓаури, гледаа на нас како на луѓе не од извесна народност, а што се во а извесен однос спрема нив, господарите и правоверните.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Турчинот ќе ни дојдеше во куќата, ќе се најадеше, ќе се напиеше и ќе ни речеше: Бре ѓаур! ај донеси ми тоа и тоа! – ќе му одговоревме: Сега, беим!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Антице!... Мори лична ѓаурко’ зошто не излезеш љубит тебе Селман-ага!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- Море сиктер, бре ѓаур, - му свикал бегот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тие им се смеат на сите ѓаури што работат по нашите чифлизи и ги викаат турски робови.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Селим-бег од Коњари продолжи да раскажува: – Ене онаму, откај што огрева сонцето – и покажа со рака преку високите Селечки Планини – таму зад оние високи ридишта, велат имало земја каде што наша нога не стапнала и имало луѓе – ѓаури што не признавале ни цара ни везира.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Каданите го видоа кадијата намуртен и тие се сневеселија, но тој се поразведри и почна да ги теши: – Гајрет, гајрет! Што? Се исплашивте од една ѓаурка?...
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Стражата, со финансистите, го запреа Донета. Ги фатија коњите за огламниците и прашаа: - Што носиш, бре ѓаур28) во вреќите?
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Турчинот, со црвениот коњ се доближи до нив, го запре коњот и викна: - Стојте, бре, проклета ѓаурска, веро!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Кога селанецот се доближи до стражата, еден од заптиите извика: - Стој, бре ѓаур! Дај да видам што носиш во кошницата!
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
— Е, Сефедин ја виде ѓаурската клетва и беса? Ја сега што правиме?
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ѓаурска работа, може и тоа да биде; инаку како се доварди од толку потери и пусии на кои падна овие десетина дваесет години арамилак!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Свиња си, домуз. Твојот труп утре ќе го крка поган крмнак. Слушаш? Твојот труп, ѓаур.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Свињо ... Поарно прашај ги ѓаурките со оторбешени боски како се виткале под мене на асури од блатишните трски.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Не жалиш по никого и никој не ќе те жали.“ „не сум без деца ѓаур ... Ги имам пет. Едното го оставив со сипаници.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Јс ќе праша бегот дали ѓаурска камбана може да се слуша подалеку од гласот на оџата.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Некој од нашите бегови туку ќе нареди да се удри по ѓаурите, колку за да му помине лутината од нешто друго.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
