ѕуница (ж.)
Оние црвените, ѕуниците, полесно се кинат, поароматични се, но не се толку благи како плускавиците. А и поситни се...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И замолкнаа старецот и детето, се преселија за малку во мислите во тој иден, убав летен ден, кога планината ќе биде најубава, кога ќе биде украсена со сите бои на ѕуницата, озвучена од грлата на сите птици и позлатена со сончевина.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Мижуркам: низ трепките сончевината се распаѓа во многу дробни ѕуници.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Молчеше и одеше Кијмет, се лизгаше како топло ветре низ сокаците, како ѕуница под облаците, како кордела од тишина, како стаена прашина врз камењата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Испружени сме еден кон друг - јас на едниот ти на другиот брег на реката Чекајќи ги звуците на армониката се сторивме ѕуница на вљубените.
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
Белата пена се измеша со последната виолетова боја на ѕуницата.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Во мигот кога една рипка, борејќи се за воздух, излезе со главата над водата, ѕуницата се претвори во кружница.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Јана сѐ уште беше на брегот на Тиса маѓепсана од кружната ѕуница.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Леле, кошулата везена и половинчето со ѕуница престегнато.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Таа по бела кошула - од мајкини раце ткаена, од нејзини раце везена, со шарен појас - ѕуница на половината.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Такви си ги ткаеме - и веленца, и килими, и ѕуници...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
