Унгарија (име.)
Дури и официјалната преписка со унгарските кралеви и великаши ја водеше на српски јазик.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Пак оние унгарски песни! Ех, не беше играчка!...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со нив тие се преполни а за купување на сувенири се отворени и најобичните панаѓурски тезги кои, во некои павилјони, заземаат голем дел од изложбениот простор, како, на пример, кај Унгарците, Русите, Тунижаните, Мароканците и кај други.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во Прага се пие пиво на секој чекор. Во пивниците, на долги столови, како некогаш, со парче салама, сендвич или „дунајски“ колбаси или пак со унгарски гулаш.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Унгарски чардаши со лути унгарски специјалитети. Валцери на Штраус. Тиролски песни. Француски шансони. Шпански тарантели.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Германците се во Братиндол и во Ратиндол. Под Пелистер. Со нив има и Бугари и Унгари. За туркање на топовите ги зеле. 188
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
О, господе, можеби сега тие имаа други имиња, други знаци, можеби тие сега беа Унгарци, Руси, Полјаци, Французи, Чеси, Германци, им го кажувавме прекрасниот сон за родниот крај, каде беше тој, нели си спомнувавте, имаше еден рид, еден рид со сонце изутрина, па потоа една мала рекичка, оттаму реката пак се протегаше шума, една сребрена, една златна шума и небото над неа исто такво, нели...
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Унгарецот се нашол во Мексико, Никос во Алжир, а оттаму во Каиро.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А пак тука, во соседството, има еден лекар, Унгарец, Карољ се викаше.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само 16 илјади Унгарци има.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Не ми мириса на добро, вели, во Унгарија почна судењето на Ласло Рајк.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Давид во повеќе интервјуа изјави дека Monty Cantsin стигнал во Портланд, додавајќи дека има повеќе Monty Cantsin и во Унгарија, Јапонија и во другите земји и дека сите изведуваат еден голем симултан концерт.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Бидејќи мајката на Јохан беше од Данска, а татко му беше Унгарец.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Дени, станарката на Clock House, е вдовица на сликарот Алберт, кој до интервенцијата во Унгарија, бил тврд комунист, а потоа минал во „зелените“.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Во библиотеката, меѓу книгите на англиски, француски и руски јазик пронаоѓам и понекоја поегзотична, на пример, Чехов на унгарски или Кортасар на словачки. Solentinamska apokalypsa е издадена во 1982, во Братислава, во книгоиздателството Татран.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Тоа Пелагија ја потсети на салашот крај унгарската граница кога разговараше крај топлата фурна само со ветрот и Мурџо, додека Пеличка сѐ уште немаше запретано во неа.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Кога Османлиите го освоија неговиот Сигет, војсководецот Иса-бег, еден од тројцата синови на прочуениот Исхак-бег, кој потоа и загина на Лебното поле во битката меѓу турската и унгарската војска, го довлечка во Скопје запленетиот саат што го симна од саат-кулата на Сигет.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Е па, тој Миклош, едно доаѓање, веднаш ѕиркаше во везалото на Калија да види што направила таа за тој ден, и уште пред да види, почнуваше да го фали на унгарски.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Селото Бразда, сосе селаните, до пред ден-два, беше во атарот на Свети Ѓорѓија-Горг, а сега, откако манастирот беше затворен од Турците, имотите им беа разделени на заслужните воини од битките во Унгарија и Босна, а селаните, заедно со нивите, шумите и чаирите, без едно-две, станаа кулукчари и поданици на Падишахот, потурчени насила и дури со амин од игуменот, за да не се крене поголема врева и да не се исукаат јатаганите.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
