бербер (м.)
Првиот брза пред другите двајца: - Ја зобаш ти народната мака и на оро, си со брадестиот јарец талјански и швапски и со сите твои и заслужуваш да те избричиме под грло не како што бричи селскиот бербер Кузман па сѐ влакна бијат од лице туку ќе те избричиме јас Мушмула и Сотир ниедно влакно да не ја пробие кожата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Викни го селскиот бербер да го избричи, пови го в пелени и намести го во дрвена лулка, и, ете, пред тебе е детуле со мазно лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стасал да појде кај берберот и сега лицето му изгледа празнично жисто.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој е можеби исто толку познат, колку што е познат и прочуениот бербер од операта „Севилскиот бербер“, но за жал, овој Фигаро нема никакава врска со берберскиот занает.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Берберчето малку ги погледа и праша: - Кој од вас е тој несреќник? - Двајцата, - рече Шишман. Избрза.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Знам, - рече берберчето, - Но ете што ти направиле тие мрсници против кои ние војуваме.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Што ти е тоа? - праша берберчето. Шишман ги собра рамениците. - Камче, - рече.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ме сместија на улица „Солунска“ во куќата на Ташко берберот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се отвора вратата. Во собата влегува берберот. Никој не мрда.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Берберот доаѓа до Кртот. Го загледува.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Се отвара надворешната врата. Во собата влегува Тасе Берберот.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Само таква поезија можете да сфатите, глуперди, и само ваков речник, нагласено директивен и конкретен, може да допре до вашите атрофирани мозочиња кои ионака сте ги заборавиле, еднаш, некогаш, на бербер?!, не ни памтам, важно сум итар и ужасно мразам сѐ што не разбирам. Така треба.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Се сеќаваше на еден намуртен бербер кој доаѓаше да му ја изгребе брадата од образите и да му ја потсече косата, и на деловните нечувствителни луѓе во бели мантили кои му го опипуваа пулсот, му ги испробуваа рефлексите, му ги превртуваа очните капаци, го пребаруваа со груби прсти по целото тело барајќи скршени коски и му забиваа игли во раката за да спие.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Татко ми во неделите приватно го практикува својот занает крај неа оти во чело на ѕидот има големо огледало, а и заради посебната столица, дрвена се разбира, која повеќе наликчува на берберска фотелја отколку на столица: широка, со дрвени потпирачи за рацете и задна потпорка во која убаво легнува грбот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
За мажот рекоа дека бил бербер во рамната земја.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Веднаш до вратата што одајчето го врзува со спалната, од десната страна, залепена до самиот ѕид, е заедничката маса на берберот и ученикот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Му реков на берберот да ме острижи повисоко и да ми ја земе малку повеќе, зашто немав намера брзо да дојдам повторно за стрижење.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Браќата му биле бербери и покрај нив тој се запознал малку со берберскиот занает.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Кај берберот Среќко го слушале како ломоти (и тоа после онаа ноќ што ја проведе со мене) дека за прошетка се подготвува.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Како и секој стар градски занаетчија, Ружди берберот длабоко ги почитуваше даскалите како учени луѓе.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
