богаташ (м.)
Не, таму немаше богаташи.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Мајка ми секогаш зборуваше: „Мило дете, да ги нема богаташите (некако, сепак, веќе во тоа време имав извесни мали идеи), да нема богаташи ние ќе немавме што да јадеме.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Низ серија цртежи ги исмејува скороевците и новите богаташи. 1917 го упатуваат на нервна клиника бидејќи на воениот суд му се заканува смртна пресуда.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
На тоа место некогаш навистина постоела штала во која богаташите ги чувале своите коњи.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Неговите зајадливи пародии и напади против германските малограѓани, војници, воени богаташи и укочени чиновници Валтер Сокел точно ги означи како паралели на Стернхајмовиот испрекинат дијалог.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Богаташите беа нарекувани капиталисти. Тие беа дебели, грди луѓе со злобни лица, како она на сликата на спротивната страница.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Се знае не само од документи, туку и од раскажувања од колено на колено, дека умрел како голем богаташ“. „За тоа знам и јас“, реков.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Овде-онде се издигнаа некои личности, кои што благодарејќи на лихварството и на спахилакот, единствени доходни занимања, станале големи богаташи, а близу до нив, цела маса население со најголеми маки и труд одвај може да најде ’ржан леб за да го смири гладот 4.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
А што било? Јас можев веќе да ја заокружам приказната: Во ноември 1944 година, кога почнува посистематско собирање на таканаречените отпадници од народот, соработници со окупаторот, квислинзи, воени богаташи, кулаци и слично, за Борко Угрин се отворило ново поле за дејствување.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Населба на богаташи, оддалечена од градскиот центар и бучавата на градската сиромаштија. Беа празни. Оставени на забот на времето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Тоа значи дека постои огромна дискрепанца у соодносот 1 богаташ на 10 шмизли, што укажува на фактот дека, сепак, поголем број од шмизлите ќе останат со прстот у уста.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Скопските шмизли се феномен кој со забрзано темпо започна да се развива некаде со распадот на бившиот систем и создавањето на две и пол класи во државата на новокомпоновани богаташи од една страна, кои опфаќаат 5 посто, и сиромашна класа, која брои некаде околу 90 посто од населението.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Делото кое најмногу оставило впечаток кај творечки расположените индивидуи и кај читателите и театарските адоранти, секако е комедијата за дубровничкиот богаташ и скржавец, Дундо Марое.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Секоја Нова година е исто: уште неизлезени од големиот сон, со глави стежнати од желби и вино, со усти суви и жедни за расол и вода, водичка, онакви – баш никакви: неизбричени и ненашминкани, - на телевизија го гледаме традиционалниот концерт на традиционалната Виенска филхармонија и традиционалното ракоплескање во ритмот на Радетскиот марш на богатите Арапи, Јапонци и богаташи од други џенемии кои, инаку, се навикнати ним да им аплаудираат севезден.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Цезар платеник на војска на моќници и богаташи.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)
