бран (м.)
Го тажат жените, променети во црни руби, а плачот - железен е бран."
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Плачејќи, во бранови луѓе го гледаат ова. .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А Локвата денес со бранови крилни, што стопани свои ве најпосле виде, та не може никој да ве скорне, силни, за вашата смелост скап спомен ќе биде!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Колата тркаше по каменистиот пат и се нишаше како лаѓа на бранои, де на едната де на другата страна, како да ќе се преврти.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Не мислеше ништо, не слушаше шум, а земјата под него се лулееше како езерски бранои; му се стори како да се наоѓа на каик, а модрината на топлата летна ноќ му се причини како лесно разбуричкани води на мирното езеро.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
И песна пеам што не сте чуле, радоста моја ко бран е речен, за Делчев песна и Питу Гули, - го славам гордо Илинден вечен!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Во приливот на шепотот на млаките бранови на ветрот носеа до него чудни зборови само по звук оформени во протест и бунт.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Најнеразбирливо беше друго. Земјата смекна, се згреа, потече во бранови и го однесе со себе и човекот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Звуците се бранови на ветерот низ тревите подгонети. Некаде ѕвони.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Се затвори. Го стисна во себе јачкањето и брановите на треската.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Додека под нашите раце бесшумно исчезнува ноќта кон наслутениот смев интимни сосема одиме Оваа постела потна е море со високи бранови што во пените на чекањето ги фрлаат нашите тела и на тој пат што мами сосема измешана плови зелена гранка од соништата и раката од пелин Па сѐ по малку сетни рацете твои како пристан тогаш сум и брод и галеб што во него ќе слета и ја наоѓам во него онаа неизбежна вистина што мавта и подмладува со рацете на ветерот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Љубомората налетуваше на мене со упоритоста и стихијата на разбеснети бранови кои ги рушат гранитните карпи и дробат на мали парчиња.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Слоновските бранови, незапоменети од времето на еден Нојо, налетуваа без милост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Честита Нова година! Радосни извици. Незадржив бран.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тука ги исфрли бранот, на ова самотно острово со една единствена колиба и во неа девојка, дојдена од приказните.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Често се загледува во далечните песочни бранови.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Овде е морето, под нозеве“. Удираа бранови во карпата. Што да се прави?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Денот беше еден бесен налет заискрена белина, како бран, како еден бран од виделина, удрен во челото на онаа страна од планината, по чијшто грб се искачуваше тој.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
