бубалка (ж.)
Пролет, негде и во душата: сиви гулаби се слевуваат од небото, црвена бубалка на дланка, бакарен сјај на црковните прозорци, празнично заскрнување на камбаните.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Другиот ја дувна бубалката од показалецот и продолжи: „Се лутевте што сум освоил туѓа жена.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сеќаваше како пријатно го галат меките тревки, како му ја нудат својата миризба шареноглавите цветчиња и како го гледат и му се радуваат многубројните бубалки.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Можеби тоа е храна на некоја бубалка, можеби расте заради некое друго растение, можеби е чуден лек што уште никој не го знае...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И пилците ги разбирам, и бубалките, и мравките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Не помина многу и на патчето од долната страна се покажа човек на коњ, ситен како некоја бубалка, лазеше можеби една минута по патот и заедно со него се изгуби во шумата над чистинката.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Легнуваме во тревата, меѓу ноќните бубалки – Ти си мојата божица во невернички раце. Се насмевнуваш: - Сега сум во твоите.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Нежниот лист на едногодишната јаболкова младица затреперува: девојчето го следи тромавиот лет на ноќната бубалка.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Клекнува крај неа и со прстот ја отпревртува. Бубалката стои за миг како да не верува дека е отпревртена, дека е пак на нозе и наеднаш збрзнува кон тревките и се крие.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Ползеше и по нивјето додека мајка му работеше, гризеше тревки и растенија, гризеше земја и варовник, лижеше по камењата како овца по сол, обезбедувајќи си недостаток на калциум; го запознаваше животот околу себе фаќајќи и играјќи си со бубалки, црвчиња и секакви гадурии што му лазеа по рацете и нозете.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Во градината шета со очите и ги следи бубалките што лазат крај него, ги пофаќа, ги става на дланките, им ги сеќава намерите и маката да дојдат до храна, да се борат за својот гол живот, за опстанок и се соживува со нивниот свет.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
На животните им го зеле животот страшните бубалки.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Му се стори како повторно да го вдишува топлиот, задушлив мирис од визбената кујна, помешан мирис на бубалки, нечисти алишта и одвратен евтин, но сепак заводлив парфем, затоа што ниту една жена во Партијата никогаш не употребуваше парфем, ниту пак можеше да се замисли да употребува.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Штом ќе пристигнеа, тие попрскуваа сѐ во неа со црн пипер купен на црниот пазар, ја фрлаа облеката од себе и водеа љубов со испотени тела, потоа заспиваа и се будеа за да утврдат дека бубалките ги збиле редовите и се подготвуваат за контранапад.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Пред него во редицата стоеше едно мало човече, со брзи движења, слично на бубалка, со сплескано лице и со ситни, сомничави очи.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Разговаравме со него надолго и нашироко“, објаснува Иван Степанович а со оние свои црнки, поситни и од најмалите бубалки, лази по собата, бара стол на кој ќе го спушти малото тркалезно тело.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
На крај го фати за врат еден ‘рмпалија, за да му остане нему што беше од републичко ниво во рацете само кожурецот, а тој да се прпелка како бубалка потаму по затвори, судови и логори.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
А беше богата и писмена и тоа ја правеше наперната и осорна; беше и разгалена меѓу деветте сестри и единствениот брат, кој пак за несреќа, доведе за жена една божја бубалка, Паунка, од селото Булачани, која ѝ се плашеше толку на Тодора, што везден ѝ се тргаше од патот и ја направи оваа уште посурова.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Човек понекогаш мора да си го направи ќефот, за потоа некое време да биде мирен. Како бубалка во влечки.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
