бучи (несв.)
- Слушај ти, слушај ти, бучеше силниот Русин. - Дојди со мене, дома.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Реката бучи долу Папањ и ги напива ливадите со студена планинска вода, додека овчарите ги прибрале своите стада еден крај друг поблизу, да можат да си помогнат и ги фатат дојниците да намолзат млеко, та и тие да го прават Велигден в планина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Одѕивот од пукотот во долината стивна и пак се заслуша бучењето на реката која спокојно го продолжуваше својот пат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Зад него остана бучењето на дивата рекичка, старата камена воденица и чудната домашна драма на стариот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Долу, крај самиот пат, пенливо бучеше реката Сатеска.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче го мина мостот. Ушите го болеа и му бучеа.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Долу планинската река, која извира од Караорман, стрмно се слеваше и бучеше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Реката бучи и половината нивни зборови ги однесува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Таква симфонија од звуци умееше да состави само јужниот ветер, а Бојан го доживуваше тоа бучење како најубава, најпожелна музика.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Чудно, по радосниот, празничен ден, јужниот ветер, влагата што ја носеше тој, постојаното бучење на шумата, вселија во душата на момчето немир, нестрпливост, раздразливост.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа поседе на завет пред колибата, на она трупче пред прозорчето, слушајќи го едноличното бучење на ветерот, тажното крцкање на буките и плисокот на водата што течеше од стреите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бре, какви ненаситници сме, велеа луѓето, го истребивме езерото; се пцуеја, се обвинуваа меѓу себе, но штом ќе чуеја дека пак бучи езерото, дека пак дува југот, скокаа од сон, се будеа и трчаа крај езерото да видат да не се повторува истото чудо.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Низ него го гледаше обзорувањето и зајдувањето на денот - тоа вечно намотување бело клопче на црно, црно на бело, како што му велеше баба му; го гледаше езерото кога беше мирно и кога се преливаше во севозможни бои како бесценет камен, го гледаше кога рикаше и бучеше како ѕверки да му се бијат во утробата, го гледаше виножитото што со едниот крај се спушташе во него заслепувајќи ги очите со прекрасни бои; го сгедаше езерото кога надојдуваше и од брегот поземаше сѐ што останало на песокта:
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Бучењето на автомобилските мотори се задушува во белата покривка.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Уште долго време ми бучеа ушите од цркотниците на пазарот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Слушам: надвор нешто тропа, бучи, баботи. Излегувам на чардак и што ќе видам!
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Потоа, пуста улица, црвен автомобил што ненајдено се појавува и минува, бучејќи како побудален, а човекот седнат на тротоарот го следи неговото минување, спокојно повлекувајќи уште еден чад.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Го препознавам гласот од Мирковиќ, нејасно од бучењето, ама го препознавам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мислиш некоја тежина од ноќта изнесува, растовара. Така бучи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одвреме-навреме, кога ќе ми се вратеше свеста, слушав како бучат суви, страшни ветрови. Исто така црвени, крвави ветрови.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
