воајер (м.)
18. Дали навистина постоела онаа самовилска атмосфера на играта, со прекрасните андрогени играчи, потполно предадени на мигот, додека волшебниот прав се истура врз главите на збунетите дворјани, аматери, воајери што ѕиркаат од страните, залудени од фантазмите на магијата и метаморфозата?
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Уиграните настапи на нашите литературни воајери се немилосрдни и сурови: со националната вистина нема компромис или ценкање.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Како сведок на телесните и душевни предавања се појавува самиот Готвач, со приказната која воајерски патува по деловите на нивните тела, набројувајќи ги местата на средбите и телесните допири.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Меѓутоа, Ворхоловиот пасивен воајеризам, кој својата интервенција ја сведува на одбирање на субјекти за свое набљудување, па со тоа и изгледа либерален и безопасен, се покажа како опасен кај агресивните егзибиционисти како Ондин, што можеше да го чини и глава.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Пасивниот воајеризам со снимање на филм или со некој друг начин на бележење се претвора во активен процес (креација). 96 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Луј Фердинанд Селин ги подели луѓето во две категории, егзибиционисти и воајери; очигледно е дека Алфред Хичкок спаѓа во втората категорија.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Првиот е неговата оддалечена, пасивна режија, потоа, во директна смисла, честиот избор на сексуалноста како тема за неговите филмови, што може да се нарече и ладен воајеризам, бидејќи тие не се правени за да индуцираат сексуално возбудување, туку како ладни записи на разни, девијантни видови сексуалност.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Но за среќа не е така. Моите политички убедувања се пред сѐ медитативни, или ако ви е помило - воајерски.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
А можеби затоа што секој понавивачки настроен читател е склон да биде по малку воајер кон светот на своите писатели.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Неговиот профил, делумно засолнат од дланките, териер и млада жена со боси стапала: и ми се чини дека тој таму, врамен во сликата, е сосем, сосем задоволен. Како комфорен воајер.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Чудната игра кратко траеше, зашто Јана веќе им се обраќаше на двајцата граѓани притаени во сенката, и сосема неодмерено ги нарекуваше натрапници и платени воајери.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
„Не дозволувам“, забележа девојката, „воајери како тебе да ми ѕиркаат под облеката а притоа и јавно да ме соблекуват“.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Рака на срце, мене тогаш многу повеќе ме интересираа серијалите од типот на „Планетата на мајмуните“ и „Емануела“, така што воајерската страст на моите сограѓани да ѕирнат во приватниот живот на некои американски парајлии ми беше комплетно нејасна и будалеста.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Можеби тој воајер кој наѕирнува од некое скришно место ќе поверуваше дека Анастасија си вообразува оти нејзината рака е крило што сака да ги испита своите можности за полетување?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Дека сум некаков болен воајер?
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
А што ако воајерот ја сфатеше суштината?
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со право можеа да ѝ префрлат дека е обична воајерка ако ја забележеа во сенката зад пердето.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Во животот неколкупати сум играл шах и сум бил искористуван пион, но во последно време решив да бидам само набљудувач од страна и воајерски да посматрам. Така се осеќам послободно.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Евтини воајерско амерички измишљотини зачинети со мизерен куплерај во кој беа обединети сите курви од екс ју просторите, а кутрите транзициони народи гладни за леб добиваа дневна доза ниски страсти.
„Двоглед“
од Горан Јанкуловски
(2011)
Како некој воајер се приближив по ходникот до двете жени што пискаа, мајка и ќерка на човекот што го хоспитализирале пред некоја минута во приемната амбуланта, а дежурниот лекар само што им рекол дека починал.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
