волшебен (прид.)
Волшебна песна ме носи во црвен виор, а ти знаеш - јас го сакам саксафонот. И гитарите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Иако гледа во неа, не може да види ништо и не знае дека чашите се волшебни кристални кугли само ноќе кога во нив, како од скинати парчиња, составува априлски жолти цветови, осамени планински колиби, две Марии. Сѐ што и да посакаше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш не знаев дека поезијата е за една глава над астрономијата - не ги испитува ѕвездите туку лесно, на волшебен начин, ги симнува на земја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Воздивна. Сироти, сироти дождалци со волшебна и тромава фантазија.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Под звуците на неговата волшебна виолина тонат во сладок дремеж бубачките, пеперутките, шареноглавите цветчиња и сиот мирен полски свет.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стрпливо ја држеше волшебната слушалка на уво. Слушаше, слушаше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Веднаш ги наредиле ковчежињата со очите во безбројните сали на дворецот и го заиграле својот волшебен танец...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А сега не можам да те оставам, мислам дека и ти самиот го разбираш тоа во мене, му зборуваше на самјакот пред себе, некаде таму, далеку напред, меѓу дрвјата од таа волшебна снежна шума, зачекорен и вгорен.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ наоколу беше подредено во една волшебна ритмичка игра, сè се носеше по оној плисок на водата под него, а тој секогаш наново ѝ се радуваше на секоја нова извадена штица, на секој нов изработен и раздробен трупец.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Токму како некој маѓепсничар да прекина од некаде од зад сите тие волшебни дрвја некоја игра.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Точно беше: таа цреша беше волшебна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Но само тогаш кога ќе знае да ја гледа така за таа да посака да биде волшебна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Шарените цвеќиња шират волшебен мирис.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Во богатото и разнородно книжевно дело за деца и млади на Ванчо Николески, во недоброј убави и толкупати недоречени и незавршени страници од писателовата идеја и мисла, по неговиот знак на препознавање „Волшебното самарче“, секако и романот „Гоце Делчев“ е во редот на оние негови дела по кои ќе го познаваме и помниме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Нека влезат и нека го донесат Волшебното самарче! - викна однатре командантот Планински.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Дајте да видиме што ни носи Волшебното самарче? - викна комесарот.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Еве го и нашето Волшебно самарче! - рече Огнен.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Димче застана како скаменет. „Што значи ова? Дали мојата волшебна моќ важи само за лоши работи?“ - се прашуваше.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Што е сега ова? Па јас веќе не сум волшебник! Јас не сум волшебник! Мојата волшебна моќ пресекна!“ - си помисли Димче.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- В ред, можеш да ми ја одземеш волшебната моќ.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
