воскликне (св.)
— Петре просто воскликна: — А бре, Толе наш е, со своите арамии, бре! Ех, господ здравје да му даде!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Макс Ернст, неможејќи да насллика една слика – ја прераскажува: „ во една земја со боја на „гради на гулаб“, воскликнував кога излетуваа 100.000 гулабици.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
А децата од Мелин доаѓаа трчајќи за да ги пуштат на ветерот своите мали змејови и кога го здогледуваа огромниот зелен змеј како потскокнува и се лизга по небото, воскликнуваа: „Ох, ох, каков змеј! Каков змеј!
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Благодарам!“ воскликна таа. „Пахх!“ викна и одлета под јаболкницата обземен од тмурните мисли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кога акушерката ме принесе до татко ми, тој со изглед на зналец го погледна она што бев јас и воскликна: - Можам да се обложам дека ова е син!
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Кон него го чувствувам истото она што Фауст го чувствувал кон природата кога воскликнал: „Каде да те дофатам силна природо?“
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Во еден поранешен расказ, пак, авторот екстатично ќе воскликне: „Како лесно се создаваат приказните!
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Малечката Пелагија воскликнуваше од радост додека ја капеше мајка ѝ, а пак Пелагија додека ја сапунисуваше се прашуваше себе си дали и таа на тие годинки ја имала истата снагичка?
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Госпоѓа Гологанова не издржа, обраќајќи му се на својот сопруг, а да не воскликне: „Никола!... Види го!...“
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Воскликнувам од радост кога го читам ова толку искрено богословие.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
