вршка (ж.)
Таа ноќ е, сине, пеперуга бела: на макова вршка слета и се скри.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
За сето тоа време го местеше предниот нишан кон онаа вршка на сртот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дивокозите се спремаа да застанат токму на таа негова вршка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одбра за тоа една поиздигната вршка понатаму.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Лакот свој тоа оросен го крева над липата и во вршките гине.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Се спотнав дури го стасав дури го навасав уморено предаденото кротко во раката предавничка како изморено јагне како птица премалена та почнаа да паѓаат гранки и да се ронат лисја и сокот да се меша со солзите и потта слегувајќи удолу кон земјата кон дното на мојата болка врз која се најдовме во прегратка среде тревите изгазени од купиштата дрва обајцата искастрени без вршки и без гранки со пресечени снаги сложени во камари додека седалата летаа без своите птици без своите сенки без нашите плешки во бездната на воздухот откорната од незасита.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А нешто како широк оган им ги ламушка вршките и се држи за дрвјата, не се попушта. Се шета по дрвјата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Не знам како ми дојде на тоа да мислам. Ја гледам буката, а над неа, низ вршките нејзини фрчат штрапнели, куршуми.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Паѓа, се распредува и над вршките од коријата угаснува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Птиците, по дневните жештини, ги напуштаат седелките и сенките, првнуваат од житјата, од тревите, од короните на дрвјата, и гласејќи се една на друга, почнуваат да го надлетуваат просторот над Потковицата, вршките на дрвјата, покривите на куќите; жабите се огласуваат од ендеците, вировите и блатата, некоја осамена ѕвезда заискрува на небото, и гората зашумува и ветар повејува.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Ќе се истоварат над нас и ќе се загубат зад вршките, зад сртовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Козите бегаат, се прескокаат, им пливаат главите над вршките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тополите покрај реката неподвижни, небаре изморени, во вршките веќе беа пожолтени.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Земјата, за која му требаше време да сфати како да се вслуша во неа, сега омекната до кал го слушаше него; му беше доста да ја допре онаа неуловлива нишка меѓу вивките на мозокот или вршките на нервот и потегот на зглобот или јаготките на прстите.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тоа ветрот тром ги свитка вршките потем во одајава влезе.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Врви мравјата работа околу нив. Лозјето се спушта благо надолу, и ако гледа подолго човек по вршките на лозите, што преминуваат натаму во другите лозја, му се чини како едно зелено мирно заталасано море да го дели од полето и од градот.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
