гаден (прид.)
Гадно му е. Тој е во мочуриште полно со зелени влечуги. Што бара овде тој?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Гадна уста на гадна глава. Изменет е. За ништо непотеглив.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Повредени педери, вели, гадни работи, да не ти кажувам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Еве и јас, оној ден се допирам за лице, нешто влакнесто и гадно. Ќе се дамлосав.
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
МАЛИОТ: Дај, немој, гаден си!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Може и побенигно: Маргина/Темплум е една птичка што дреме врз дебелокожестиот носорог, гребејќи се од него како од извор но едновремено и штитејќи го од гадните вошки.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тоа интересирање може да се доведе во врска со (како корозија) гадното абење на уметничкиот јазик, кое Дишан го признаваше откажувајќи се од „сликањето“, заплеткувајќи ги сѐ повеќе традиционалните конотации на уметничката постапка и стремејќи се кон (менталниот и оперативниот) постојан „развој“, од онаа страна на зачмаените и утешителни „суштини“ за „делото“ како објект.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
За меланхоличниот и осамен Ерген свадбената ложница веќе не е гадна просторија.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Гадно ми е, лошо сонувам...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Веќе во случајот со лажните долари не ми се допадна. Твојата гадна муцка...
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Верувам дека од никаде, ама баш од глувотијата на оваа мирна улица се појави брат ми, рус и висок, во фармерки и кожена винтјага, и непоканет почна да зборува, неконтролирано мавташе со рацете, се закануваше, караше; за пет минути колку што ломотеше сигурен сум дека сѐ ми извади низ нос, па дури и сендвичот што набрзина го имав излапано во гадното шинобусиште.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Од друга страна, Маргина сепак доби шанса и во тој сплет на амбивалентни чувства околу сѐ што ни се случува, јасно се издвојува чувството на голема благодарност како кон тој фантастичен, долготраен и макотрпен Сорос-проект (кого го демнат милијарда гадни опасности, од кои бирократизирањето е една од најстрашните) така и кон многу конкретни луѓе во македонскиот Сорос центар.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Грета: Изгледа кога човек ги јаде вашите пици од газот му излегуваат невообичаено гадни нешта.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
И иако сето тоа стануваше сѐ понеподносливо со стареењето на неговото тело, зарем не беше доволен знак дека ова не е природен поредок на нештата ако срцето на човекот му се стега од неудобност, од нечистотија и од недостиг, од бескрајните зими, од лепливоста на чорапите, од лифтовите кои никогаш не работат, од студената вода, од лутиот сапун, од цигарите што се истресуваат, од храната со нејзиниот необичен, гаден вкус ?
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„Стаорец. Го видов како ја покажува својата гадна муцка од зад ламперијата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Некое гадно труење на крвта. Ете, такво нешто се случило. Ништо друго.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Гаден студ фати викендов. Барем за наши сфаќања и сетила.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
Налетав на дузина интелектуалци мудруваа гласно ко кучиња чопор се јадосав, сакав да ги ишамарам сите сметав дека тука не припаѓам воопшто Од сите тие повраќаници гнасни почна да ми се превртува желудник блеев ко теле во ѕидови празни во салата не видов ниеден згоден задник Се чуствував како бескомпромисен лудак од тие бескорисни пијавици гадни со дебели задници фотељи што дупат одвратни џганови интелектуални Отидов до паркот и налетав на старци заљубени парови се шетаа често во паркот не видов интелектуалци го вратив спокојот и срцето на место
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
Познати беа по неколку сплетки и переа пари на кипарски сметки правеа раздор кај луѓето гладни несмасни свињи со рилките гадни
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
