газда (м.)
Мојот газда токму најде време да се жени. Ќе остави тој либе нељубено, небакнато.
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Се начичкавме на стаклената врата и живо ѕиркавме во сандакот со десетина маси, со тезге, зад кое газдата спиеше буден, со зли келнери и меки полни певци, нацрвени и сонливи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Местото над оган на билото товарит (добиток) — што се товари, за разлика од пашитиот што не се товари топраклија — тврд, вистински стопан, газда треска — јаде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш се замеша Трајанка: - Чичко, ако сакаш да знаеш, тој што е газда не си ги пасе воловите самиот!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Јас не можам, ќе си одам, ќе си стегна редната, затоа си отиде, дома да си умре. Така кажете му и на газдата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„До зимата да биде готова“, ми вели газдата на куќата. „И побргу“, му ветувам јас.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Газдата го изби мртва пот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Платено е, газда? Не? Јас плаќам...
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Парите, што тогаш ќе му ги дадеш на „газдата“, прво ги трие околу брадата, а потоа ги тресе во џепот, се прекрстува, и сѐ тоа во знакот на среќниот пазар за тој ден.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А што сѐ превиде тоа ковчеџе откако пред многу години го купи и му стана составен дел од неговиот живот; се фрлаше во разни превозни средства завиткано во вреќа за да не се гледа, да се заштити или да се носи полесно кога одеше пеш или кога му го даваше некому да го носи; не ретко му служеше да ги потпира на него плеќите или главата на разните железнички или автобуски станици чекајќи воз или автобус за некаде; да седи на него како на столче на палубите од бродовите во долгите деноноќни пловења; да го товари на коњи, магариња и камили по патиштата каде што само тие можеа да одат, да се изложува на ризик, да си го става на коцка животот поради неговата привлечност и будење љубопитност кај разните луѓе што го придружуваа или со кои доаѓаше во допир; да го продава кога ќе немаше пари и пак да не го продаде за да не се одвои од него; да му ги менува или крши катинарчињата кога ќе ги изгубеше клучињата, да го чисти и дотерува кога ќе се наводенеше од дожд и снег, да му го повраќа сјајот, убавината; да им го остава понекогаш на газдите како залог додека дојде до пари за да им ја плати станарината; тој му беше единствен сведок, придружник и другар во патувањата носејќи налепници од разни места и хотели.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Внимавајте: јас сум газда - а вие купувате“.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
А тука, уште во подготовката, секоја етапа е преполна со впиени слики: месарот што во бела престилка го мерка рибичот кај кичмата, па вели – „земете го подобро, газда Павле, бутот, преседен е само ноќ“; потоа, месењето леб „на помеко“, со топчиња тесто што дебелички и масни се распоредуваат по обелената површина на масата, за повторно да се спојат во сладострасна, леплива прегратка; додека тестото стасува, месото, во коцки, се брашни со црн пипер, црвен пипер, сол; Потоа боцкањето – топејќи ги прстите, дедо во тестото, сјајно од свинска маст, издлабува кратерчиња за да го смести месото; потоа, на тепсија, во рерната, пастрамајлијата се крчка, бабри, воздивнува.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Не се знае што ќе искомбинирам јас - газдата.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
- Дојдете по еден час. Веднаш ќе ги поправам - вели газдата топло, земајќи ги моите чевли.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во работилницата полничка жена и црномурест газда.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Децата бучно купуваа сладолед, газдата, Албанец, ги претресуваше топките сладолед не симнувајќи го погледот од екранот, а ние возрасните стоевме залепени еден до друг, хипнотизирани од црно-белата слика.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Како што атмосферата стануваше сѐ повесела, газдата Вајс ја креваше чашата и му наздравуваше на персоналот, но поради слепилото, раката му одеше малку понастрана од масата.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Газда си е секогаш мрша, мисли само како да те откачи...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
И персоналот му возвраќаше со гласно извикување: „За добро здравје и долг живот, газда Вајс!“
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Жан: Јас сум газда, имам право на акција. (на Рафал и Скот) Што е со вас другите, ние немаме ништо со неговото убиство на Американката.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
