гаргара (ж.)
Но Цане не престануваше. Се потпираше на црковниот ѕид, ги ширеше проѕирните ноздри и клокотеше како да прави гаргара. - Хи-хи-хи... Оф, ќе пукнам... А на носот роса...
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жеволкаат со устите и си прават гаргара.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа бил миг што еднаш во годината се јавува: наеднаш од две страни зачикчирикале две птици исплакнувајќи си ги грлата со сончева гаргара; потоа попукале сите возможни пупки на дрвјата и на грмушките, бело, жолто и румено, и го поплавиле светот со сладок мирис од кој и лицата на старците се измазнувале; и потоа од проѕирните далечини како да надошле златни потоци.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Правев гаргара со новитетите, општев со залудноста.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Што му е тоа, што му е, пак, сега? Живко можеше секогаш да те изненади, но сега повеќе би очекувал од него да извади од џебот шишенце тоникум за гаргара на грлото. - Не? Ни ти?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Направи поетска слика од небото
Прва слика:
Со тилот свртена спроти морската душа
слушам како стенка во далги, надоаѓа
гаргара во гркланот на бреговите привремени.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
