гргори (несв.)
Не му гргореше во устата лесно, ама пак кло-кло-кло – го испи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Трајче, занесен го слушаше гргорењето, гледаше во бистрата студена водичка, јадеше од лепчето и пиперчињата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Трајче ја слушаше птичјата песна, шумолењето на гората и гргорењето на реката.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Од исток дувна тих ветрец. Гората зашумоле... Реката Сатеска гргореше.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Преку миризбите јас ги слушам далечините, во ушите ми шумолат столетни буки, гргорат брзи потоци, шумолат неожнеани жита...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Можеби причина за тоа беше неговото гргорење.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И пак трчаа, а од грлата им гргореше непресушна смеа. Каква чудна августовска вечер!
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Рика, гргори водата а ми ја подзема земјата под стопалата, ме поткопува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Гргори устинката и ти отпушта навалица зборови.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од секаде да гргори, да ромони, мислиш разлутено улиште пчели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
А водата ја слушам: прска, се блиска, ромони, гргори.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Напати, кога беше преморен, од ноќта мината во читање, слушаше од длабината на стерната зарипнато, прекинато гргорење.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Во Иркутск е минус 40, на Флорида плус 30... Гргорат и се мешаат јазици, се преклопуваат насмеани и уплакани лица, живи и мртви, градови што настануваат и исчезнуваат, се мешаат географски точки, Амазон се влева во Црно Море, Волга во Атлантик...
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во собата продираа најразлични звуци: од тоалетот наутро се слушаше гргорењето на неговото порцеланско грло, од покривот лекото роморење на дождовните капки, од таванот итрото глувче што трча меѓу тајните прегради, а од под скалилата појот на канарката во нејзиниот кафез.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Нејзините перформанси на еден вознемирувачки начин ги комбинираат спокојните, банални, секојдневни активности, повредите и болката - голтање на гнило мелено месо додека гледа ТВ-вести во намерно неудобна положба; наизменично ранување со жилет врз стомакот, очните капаци, лицето и рацете додека си игра со тениско топче (Психа, 1974); бескрајно гргорење со млеко сѐ додека исплуканата течност не се обои со крв (Sang, Lait Chaud, 1972); искачување со незаштитени стапала и дланки низ скалички составени од жилети (Escalade Sanglante, 1971).
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Мајката Роса по изгледот знаеше дали треба да пушти или да земе лаф, кога поседуваше кај неа ѝ се посветуваше на малечката Пелагија, ја држеше за рачињата и ја думкаше, уживаше во нејзиното грголење што веќе се претвораше во зборови чат пат, ама не се обидуваше да го дупне кожурокот молк.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
