гровта (несв.)
Мечката ќе рика, а крмакот ќе квичи, ќе гровта, велеше, ќе се подисправа, ќе ги чепатат вилиците. 65
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може од мене бега, вели, и после слушам некоја свиња ми ричка, вели, ми копа и ми грофта, Овдека вака, вели, ќе ми ги ископа џигерите, срцето, сплинката. Дупка ќе ми ископа на градиве, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Може да е во џигерите, во срцето, во сплинката, вели, кај што грофта свињата, кај што пее петлето, вели, којзнае каде е.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Го гледаме напивањето вода на локомотивите, шопањето на широкото црево озгора, удирањето со чеканче по шините, давањето сигнали со свирчето и знаменцата, гровтањето на маневарките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од ридот се ближеше зловолно гровтање. Наслушнав. Тоа, всушност, некој крај огнот дишеше со возбуда.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Чкртал со заби, го чуле. - Што е, што сакаш овде? прашал со гровтав глас и ѝ ги наслушнувал меките чекори, притаен, со претпазливост на вепар што свикнал на осаменост и на тишина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Гнојот од чиревите, целата крв, се размачкува, ѝ се растекува... гровта уште посилно од тато... ја стегнувам... се грчи... силна е...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Визјо се наведнува, го пипка паркетот, тато гровта, мрмоти нешто...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Не мрдам ни чекор. Тој седнува повторно... Се брише, гровта!...
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Не му пречеше што го слушам. Гровташе.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Бегајќи и гровтајќи, во бездна се слизнал...
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Јас сум само глас. - Магарешки, - го дополни гровтањето.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
А таа старица седеше со ќерката во наша близина и исто, некојпат весело гровташе.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Господи, тоа беше клокот од грофтање , од мукање, од блеење; булукот протатне покрај мене и низ мене како најбрз летен порој кој остава зад себе пустош а во нас ја поттикнува рамнодушноста и тоа само заради немоќта да му се спротивставиме.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Мирисот на храна што излегуваше од неговата уста ми лебдеше пред лицето, а неговите гровтања се мешаа со чкрипењето на креветот и шлапкањето на неговиот меснат стомак кој се плескаше од мојот грб.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
А крмакот тогаш гровташе легнат во таа калта во дворот мој, каде што жена ми ја истура нечистата вода што не ѝ треба.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
