допира (несв.)
(Однадвор допираат стапки. Наслушнува).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
До нив допираше нејасна врева од многу гласови, песна и тврди удари по камениста земја.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Детето се приближи до колибата со мачешки стапки, се заслуша во ноќта да не би да допира некаков шум и бргу да се изгуби во неа.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Улицата ја набљудував само со едно око и настаните ги таложев на крајот на својата свест та и да не сакав новостите лесно допираа до мене.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во тој сив примрак рамениците на заробениот уште повеќе се подвиткуваат, неговиот нос го допира писмото. Не пишува со носот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Одат тие по неа ама не гледаат дека нејзините нозе не допираат до земјата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Има ли живот на оние ѕвезди, Марија, да прашувам. Нишките на нашата љубов не допираат до тие ѕвезди, да слушам.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Волчицата почна да се прикрадува кон трлото, полека, нечујно, речиси не допирајќи се до земјата, за да не биде пак изненадена.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од некаде допираше неуморно и ритмичко удирање на тарабука, потоа, во исто време, на тоа тропање му се придружи чкртање на бунарски чекрег и некаков кавгаџиски баритон. „Не се кајам“, му рече и ги тргна рацете. „Сепак мислам дека веќе не ќе можеме да се сретнуваме.“ Отец Симеон се насмевна - „Не биди сурова кон бронзаниот поет.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Под нив, до кај што допираше погледот, покривите на намалените куќи потсетуваа на искрпена черга низ чии дупки се цеди тешка влага.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Благо го допира со раката. Доста...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Нивните црнки со отапени врвови не допираат далеку и умираат во своето лежиште, лежат во смртта поклопени со нејасност и непознатост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој ја моли, да го прегрне таа барем она што ѝ го допираат рацете и гледаат очите. Барем тоа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Насекаде докај што му допираше погледот, Цепенко виде забрзани луѓе и знамиња како се веат...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Арсо задишено стои пред него и му го допира пругастиот ракав од пижамата, и чувствува како му се движат усните, бргу и грчевито, и не е во состојба да разбере дали ги слуша сопствените зборови или сето тоа станува само во неговите мисли.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Рацете му се стегнати и врзани, така што лактите му допираат под плеќи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го закопа своето рамо меѓу рамењата што се допираа, се тискаа и се одвојуваа.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Од зад него сега допираа само уште тивките потлуснувања на огнот, што продолжуваше да се шири, неговата топлина и неговото застрашување, полека и трпеливо да надоаѓа и кон неговиот пар, а по снегот, пламнувајќи, се носеа неговите одблесоци.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Зоки го допира јагленчето до ѕидот и почнува да трча, а на ѕидот останува долга – предолга црна линија.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Се собрале на она место каде што се допирал нивниот имот, а тоа е овој, денешниов пат, па се смириле.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
