дополу (прил.)
ПОЦКО: Дополу е по адетот, отполу по моето сакање...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
СЕЛАНЕЦОТ: Велиш? Ама и кај тебе... Дуќанчето ти е како кокошарниче... Пет-шес полици, и тие дополу празни..
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Тој се тргна исплашено, се исправи дополу на своето сламано легало.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Утредента селаните го најдоа мртвото тело на арамијата, а неговиот бес што умира беспомошно го видоа во јатаганот: во претсмртниот час успеал да го закопа дополу во меката земја на ливадата на Бошка Манев.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Почна да ги врли очите уште повеќе и одеднаш како што го држеше шишето дополу со вода, го преврте и го истури.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
На главата имаше голема бела чалма, очите убави помалку заматени и страшни, а брадата му ги покриваше градите дополу.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Беа тоа едни сосема бели дрвја, имаа вклапнати ветки под тежината на перниците окит; мируваа невистинити дополу скриени во овнешкото руно на небото и само понекогаш, многу ретко, тие знаеја да дадат некаков знак на живот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Стоеше на прозорецот. Пред неговата постојана, судбинска осаменост и оддалеченост стапалките на луѓето во снегот, дополу зарамнети од врнежот, беа сега како секои Други стапалки; она време што стоеше во тој наврнат снег над дирите го правеше и самиот некаков безимен исконски ловџија, кој сретнал на својот пат нечии стапалки, трагови од некого, што поминал неодамна по тој снег, со таа разлика што според некоја карактеристичност на трагата успеал да распознае кој бил тој, што поминал пред него тука.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ќе туриш во ламбата дополу бензин и во бензинот ќе ставиш една лажица сол.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Лежи на плеќи дополу разоткриена, со блузата разградена, дојките обиснати кон мишките, целата запалена така што топлината што зрачи од неа веќе благо ме допира онака застанат над нејзиниот кревет.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Се исправавме конечно, во моментот на „Ever and ever“. Ѕидовите беа бојадисани само дополу, преостанатиот дел беше варосан.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
На екранот од отворениот лаптоп имаше дополу напишана статија.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Снимателот беше, впрочем, предвоен фотограф, кој излегол во партизани последните месеци колку да им ги направи на новите раководители првите ретуширани портрети, па како таков, то ест како уметнички фотограф, стана и филмски снимател во новооснованото филмаџиско претпријатие, но иако дополу задоволен криеше уште амбиции, што допрва имаше да ги видат оние што беа доделени да ги сетат на свој грб.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Нако седеше на троседот со главата зафрлена на наслонот, со левата рака на срцето, а десната на коленото - првата му беше згрчена во стисок, а меѓу прстите од втората држеше дополу испушена и веќе изгасната цигара.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
По едно време туку дојдоа да се преметкуваат и некакви турски пеливани, дополу голи и намачкани со масло, со кожени гаќи опшиени со сребрени врвци.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Шишето стои на маса, испиено само дополу. „Сонува херојот“ - си рече Кочо.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Таму еднаш ја најдов својата мачка, дополу смачкана од тркалата на нечија кола... но, тоа е стара и, воглавно, позната приказна...
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Во трските, дополу легнато во водата, лежи момченце.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
