дојаде (св.)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сега беа дојадени и Змејко знаеше дека треба да ги спотера овие двајца што побргу да си заминат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Им ветив на кучињата! - си рече. - Ќе дојадам јаболко.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Потоа доаѓаа на ред јаболката, а на крајот, на истекот од зимата, кога сѐ веќе ќе се дојадеше, доаѓаа на ред дивите јаболчиња, киселиците.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога го дојаде јаболкото, внимателно го избриша ножето со два прста, го затвори, го прибра в џеб, ја забриша устата со рака и ги сотре дланките од панталоните.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Снегот ништо не го станува, не го помрднува. Веќе сѐ се дојаде. Празни се ноќвите, амбарите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ајде дојади ја манџата, му вели Никифор Абазовски, да се пушти чинијата, да се ослободи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Зашто скакулците ги јаделе и не ги дојадувале, и ги оставале да живеат со малку месо на коските и непрекинато да ја слушаат ангелската труба.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Мртвите беа отидени под земја, тој отиде да го дојаде ланското јаболко што го држеше во рака и што го начнал пред да се наведне над мене.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Винстон ги дојаде лебот и сирењето. Потоа се сврте малку настрана во столот за да си го испие кафето.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека, гостите сласно си ја дојадуваа пастрмката, беа обземени од планови за иднината, имајќи го секогаш Езерото на прв план.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Крај него брзаа луѓе, некои дојадуваа бурек и фрлаа измастени хартии.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Беше хронично гладен и хронично настинат - ништо не го најадуваше и никогаш не беше дојаден, а од друга страна беше истрениран да трпи глад со денови; зиме - лете носот му течеше, кога мрсули кога водичка, па не знаеше што е тоа да ти биде топло, кога е доволно да имаш нешто на грбот колку да не ти се тресат вилиците.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Кутриот Давид, не стигна ни урдата да си ја дојаде.
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Си остана така кученцето, а лисицата се врати да му го дојаде неговото убаво јадење.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
