дрвар (м.)
Да, така дрвар лесно сече в гора гранка здрава од дабот толку силен, стар.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Под секира дабот, што бури победувал, така смртно под рани се веде, а потоа паѓа од моќната дрварска рака, ама - врз дрварот беден... “ Албанецот тоа го раскажа.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Таман во муграта излегоа од село и открачија колку да не ги втасаат дрварите нагоре и веќе забеле зората.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Таман се прибираа орачите и дрварите, и тој, со торбичката на рамо, со ластегарката под мишка, влезе в село на мракот. Ha дедот Петка не му беше ова прво одење во Рожден.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќаите ги кренаа бачилата, косачите им влегоа на ливадите, дрварите тераа дрва двапати денот, а кога пристигна седбата, ги оставија сите други работи и се загнаа да го соберат лебот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И така редум. Шумоли шумата, работат дрварчињата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
„Значи, имаме десет стапчиња. Замислете си дека тоа се стебла во некоја голема шума, а секој од вас е дрварче и ќе кутнува едно по едно.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Дрварчињата се стрчаа кон училишната кујна, а учитилницата стана тивка и спокојна како шума во којашто и ветерот наумил да си почине...
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Трајче го праша постариот дрвар, кој разговараше со војникот италијански: - Чичко, што значи тоа „бамбино“ што ми рече војникот?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ајде со нас на дрварски пазар? - му предложи човекот што разговараше со италијанскиот војник.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Сол никаде нема. Не ми се верува да најдеш - дополни третиот дрвар.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ајде, не плаши се. Не те давам на дрварите. Нека собираат суви гранки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ветерот ги мери екот и гласот на дрварот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
А колку само од нив им јавиле на домашните дека некој пресечен дрвар останал да леже во планината.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Му вели: изутрина кога ќе станеш, ќе појдеш кај Методија Лечоски, дрварон, и ќе му го дадеш писмово што мене по грешка ми го испрати поштата.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Се дозна дека е од Методија Лечоски, дрварот. Го криел в планина.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Дрварите, кога доаѓаа од дрва, секогаш имаа по некое полено в седло за кога ќе поминат кадешто ги собиравме дрвата, да можат да фрлат некое.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Од тие дрвја се одбивале секирите на дрварите и се кршело железото, од плитко засечената кора се цедел сок по густина и бледомедена боја сличен на коскена срцевина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ретко раскажуваше но кога ќе почнеше, а почнуваше кога луѓето не очекуваа, не се запираше ни под удар на порој ни под уривање на лавина што се разбудува од извик на дрвар или од крик на ѕвер.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
По толку години, секако предолго време и за најсвет живот, кираџиите и дрварите се колнеле во очите и во децата дека ги сретнале во дождливите есенски наквечерини, тројца, костур зад костур со долга брада, нечудни очајници и голтари до кожа.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
