дрско (прил.)

По плачот општ се сети дека веста беше болна и танок таа пушти крик, да, како лавица, што дрско ловците ја гонат и плодот ѝ го крадат прв ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Безобзирно, дрско во крвта заронува.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Се ведне над восочен труп, распорен дрско и со еден замав. објаснува нешто на туѓ, одамна изумрен јазик, некакви формули и неизбежни правила, како догматичар на еден одамнешен век.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во водата, до самата куќа, јато црни птици дрско вртат со главите на високите непријатни вратови. - Норови!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
9. Дрско извлечен од својата канија зракот, тој бел меч на ноќниот полноглавец загледан во прозозрецот на станот бр 6, лежеше на сивото зглавје.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Овој врел и мрачен гроб среде пустината или она што секако треба да е минатост, минатост што така дрско продира во него и го напушта тогаш кога му е најпотребна.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И упорно и дрско го гледаше човекот со рапаво лице чиишто најадрени и тркалезни очи блескаа сурово, набабрените усни на јужњак се оптегнуваа во покровителствен смев.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И покрај нашите постојани предупредувања да не им помагате на комунистичките бандити, да се откажете од секакви злосторства против нашата војска, да не ги криете оние што ни пакосат, да не бегате и да не им се придружувате на голтарите в шума - вие сето тоа дрско го отфрливте и го погазивте...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- А што се мешате вие? - дрско им одговори славејот на сите што не ја одобруваа неговата постапка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сосема мирно, но со оној решителен, јасен глас одговори: - Сакам да запомнам, Аритоне Јаковлески, непопустливо рече Кејтеновиот син подигнувајќи ја главата од душемето, смело дрско загледувајќи се во очите на силниот управител.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зачудо, очите ѝ се насмевнаа, ни малку изненадени, додека ја сослушува мојата неповрзана приказна, па охрабрени, дрско ѝ велам дека снимката развиена во чудесната лабораторија на Мен Реј е само миговен отпечаток на мистеријата што, вон пролетта и зимата, постои отсекогаш.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Дипигус се навредува и, пред да излезе, дрско му вели на господинот Сенка: - ќе ви дадам еден совет, почитуван господару, како да ги истрезните тие ваши пијани послушници: мозок од овен што не се парел, треба да се стави во вода во која биле избањати мртовци; и тогаш само треба да се послужи, господине Сенка, слично како овие риби и змии кои помалку еднолично ги имаме на менито секој ден.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
И гледа во мене: онака бесрамно, дрско.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се разбира! Наместо тоа, денес гледаме како трендот на национализмот дрско се враќа во минатото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова е барем јасно: кога посакуваниот полусон, некоја опиеност предизвикана во длабочините, како да е од мока, со еден трепет, дрско, ќе и прискокне на свеста? кога, за жал, ќе бидеме испалени во вис, кон светлата?
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Авторот дрско почека, не помрднувајќи се од местото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Или Грофот го има оценето како дрско моето барање да ги именува причините поради кои морам да учествувам во овие срамни визити?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Сакам сега син“, ѝ беше рекол дрско. „Мисли му се ако излезе пак ќерка.“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
24 Маглата се поткрева над котлините визијата станува стварност стравот се обвистинува: се наѕира клисура, амбис сур живописна урна серт рис се задава од сртовите како сираче, но отмен и дрско убав, би рекла смртно личен само ревот негов ни бие право в лице насекаде околу-наоколу мене и тебе, синко мој бие бијно, очебијно а сепак кревко небаре може да се сотре да се изгуби место нас со еден замав на главата со едно затнување на устата со еден потег на четката со мал премаз боја со нов слој малтер со обично будење од длабок сон ама будење нема, веќе нема назад и тебе те нема Младост моја само необичен сон, збор и допир само задоцнета потрага по изгубеното може да те оживее како свет - но литературен како сенка на сенката „што било, пак ќе биде“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Повеќе