егзил (м.)
Време на загубено детство, на сакани лица кои повеќе ги нема, на средби и раскази, ете го јадрото на целото романескно творештво, каде што Луан Старова, навраќајќи одново на знаците на семејниот егзил дури и во неговите најзванични функции, ги посматра знаците на историското насилство и предлага модели (можеби утописки) за соживот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Со незначителен интерес за пишување, тој се посветуваше без надеж дека нешто ќе заработи за опстанокот на своето семејство во егзил на старите нечитливи кадиски записи...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сето она што му припаѓа на егзистенцијалниот безизлез, стеснетоста, метафизичкиот егзил, паганскиот восхит, а особено поимот самоубиство, го наоѓаме веќе во првата негова најлуда книга.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Ми се нудеше можноста да го потврдам или оспорам, не без мал ризик, татковото искуство дека од егзил не постои вистинското враќање.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Другите, исчезнати пријатели, беа закопани близу неговиот иден гроб, на последната точка на неговиот балкански егзил.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Беше сигурно дека по толку многу минато време, продолжував една од можните варијанти на татковото враќање од егзил.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Лакот на неговиот европски егзил беше поголем од татковиот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Неговиот егзил добиваше среќна разврска.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Овде можеше да се почувствува како оживуваат книгите од премногу прелистување, го дополнуваа животот на семејството, ја облагородуваа татковата осама во ноќите на егзилот, стануваа наши први пријатели.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Тишината остануваше последниот круг на неговиот егзил.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Сигурно се наоѓаше пред најголемото искушение во својот егзил.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Втората реакција се бесот и презирот кон стварноста и повлекување во некој свој внатрешен (виртуелен) егзил, исклучив и самодоволен, но би рекол, не баш толку среќен. – Стигнавме – ме прекина во невеселите размисли пријателот – новинар.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Како да го признаваше конечниот пораз, соочен со судбината дека нема враќање од егзил.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мајка ова огледало си го носеше на своите патувања во Грција и во Италија, во двете најзначајни патувања од нејзиниот живот, потоа го носеше низ урнатините на балканскиот егзил.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Тоа нема да биде вистински егзил, префрлање на другиот брег за да се продолжи подоцна кон Америка, кон Австралија, кон Азија, каде што заминаа многумина, засекогаш.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ако некогаш мајка веруваше дека Боg ја пратил во животот да ги спасува своите чеда низ јазиците, татко требаше да ја доврши мисијата на спасот, низ егзил, но повторно низ јазиците.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
Ете, во такви услови амбасадорот Крисман ја спасуваше земјата во која служеше и продолжуваше да ја преведува книгата Татковите книги, веројатно трагајќи по подлабоките тајни на оваа земја низ една негова личност и семејство, најдено во фугата и меандрите на балканскиот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)
А сонот е во егзил.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Предаден е живописно Летот
таа нес(о)вршена именка
таа нимфоманка
тлоцртот на гризодушјето
живиот песок на егзилот
- штрковата земја, навидум пуста
стравот да се користи истиот јазик
да се проколне, зборот да оживее.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
