его (ср.)
3. Вештите церковни, както потир и с его нужно е обраха; ризите свештенически украдоха и наконец нуждата наша не учи како от Ваше родољубие да просим.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа се случува затоа што забораваме на Бога и се сведуваме на сурии, секоја за себе, заробени од колективното его кое во сите други сурии гледа непријател и сѐ повеќе и повеќе турската шега „нашето наше и вашето наше“ му станува животно кредо.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Сета оваа радост, ова заедништво нему му го повредува колективното его со кое крева толку многу знамиња и водел толку многу крвави битки.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Но бидејќи сме измамени, и со измама самите себе сме се измамиле од сопствената свест, те. од личниот свет на доживување - таа единствена смисла со која би можеле да го даруваме надворешниот свет - резултат на тоа прилагодување на општеството, е тоа што истовремено сме намамени во илузијата дека секој од нас е издвоено, „со кожа обвиткано его”.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Споменатите американски автори се служат со класичната психоаналитичка терминологија - его, супер-его и ид, за која сметам дека поставува непотребни препреки за разбирање на случајот; описот на пациентката изгледаше како токму нејзе својствен начин на гледање на себе, не како наметнат или сугериран.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Бидејќи едновремено го губиме сопственото јас и ја прифаќаме лажгата дека имаме автономно его, од нас се очекува во себе да ги почитуваме надворешните ограничувања, и тоа речиси до неверојатни размери.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Со нејзиното дејство се менува односот меѓу егото и општествените идеали.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
А сосема е јасно дека поседувал силно его, дека свесно создавал уметност со голема интелектуална вредност и естетска оригиналност.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Повоените генерации го открија домот како објект за поврзување и огледало за егото.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
59. Зарем сѐ уште се потребни симболи за денешното појако его?
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Вкусот, волјата, чувствувањето, сето тоа ја изобличува стварноста и ги раздвојува луѓето, означува диктатура, наметнување на сопствениот агол на гледање, односно слушање, херметизирање на работите со наметката на сопственото его.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Кој е тој анонимен диктатор на моите мисли, со кого јас, со силата на потписот се обврзувам да ги делам неговите чувства, да ги преземам како сопствени (не треба да се потцени тука димензијата на потписот како гарант), па станувам негово шизофренично алтер его?
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Збровите со кои се трудеше да ме одбраниш умни ти беа, батка, и добро обмислени.: „Афериве што се обидуваме да му ги припишеме на наш Боге, тврдам јас, се обични скалила од чад по кои се обидува неговото машко его да се покачи повисоко од другите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
А аферите што ми ги припишуваа беа обични чадни скалила по кои се обидуваше моето машко его да се покачи барем малку повисоко над другите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Човек кој го победил своето лажно его.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
У овој случај, големината на егото е правопропорционална со големината на троко.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Дали да те опишам
како патник кој пробива
пат-падина, пат-гибел
чистач на убавини
фокусиран хаос
разјарен чемер
или како
апсолутно его?
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Егото тој го победи, гордоста ја надмина, границите на своите погледи ги избриша, сега можеше сѐ да види јасно, затоа што гледаше не само со очите туку со духот, затоа што го достигна просветлувањето.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Лажно его -Лажното его е изѕидано од сликите што го гледал, звуците што ги слушал од своето раѓање, до мигот на неговото разоткривање – продолжи старецот. – Растејќи, човек создава свое сопствено мислење за светото околу себе.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Се жалеа на пороци и грубости од професорите кои не се воздржуваат од примена на сила како метод за зајакнување на актерското его.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
