емигрант (м.)
По сите тие причини, како и по полната убеденост во тоа оти не само бесполезно и невозможно е понатамошното успешно спротивставување, јас мислам дека наш долг е да ја замолиме македонската интелигенција што има влијание врз сегашното движење да го обрне својот поглед кон сериозноста на положбата, да го измисли патот и сите средства колку што може поскоро за да искаже полна доверба спрема постапките на заинтересираните големи сили во полза на Македонците и, откако ќе им даде ветување, да ја прекине понатамошната борба, да ги замоли да му се помогне морално и материјално на постраданото население да се поправи; да замоли да се воведат сите предложени реформи и тие што ќе најдат силите за нужно, како проширување на изработениот проект; да се отстранат пропагандите и да се востанови Охридската архиепископија со црковно-училишната автономија; амнестија на емигрантите и на сите четници; признавање на Словените во Македонија за одделна народност: Македонци, и внесување на тоа име во официјалните книги итн.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Нивниот кираџија, руски емигрант и продавач на мали гипсени фигури премачкани со црвена и златна боја, познат под името Генералстап, победнички се удираше со големата тупаница по разграштените влакнести гради и во бас со смешен јазик говореше: - Вода, вода! Мачки, мачки!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Жолтата куќа на мрднатата вдовица, домот во кој живееше емигрантот, беше молчелива и затворена и оживуваше во мојата фантазија чудни и таинствени слики.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И кој е тој? – Дојденик од туѓа непријателска земја, згора на тоа и емигрант! Тој ќе ни кажува! Емигрант!
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татко ми, од своја страна, мислеше дека е добро во емигрантските семејства да има повеќе лекари, да им бидат на помош на сите луѓе, за да може семејството посигурно да опстане во неизвесните и проклети балкански времиња...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
И тој придојден, до земањето државјанство се плеткаше во политиката и емигрантската организација, но беше среќен кога се ослободи од неа, за конечно да се определи за старите заборавени источни ракописи, да ги толкува нивните тајни, да трага по нивните клучеви.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Емигрантот, сега талкач, Кабаков сега живее во Њујорк и познавач е на сите аеродроми.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Земете ги на пример емигрантските држави (континенти) како Америка или Австралија, Јузна Африка итн., и покрај сите обиди на владеачките олигархии и нивниот политичко- социјален инженеринг (масонерија), вие сѐ уште имате страотни општествени дисбаланси - расизам, гетоизација, национални лобија...
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Првин станавме политички емигранти, за потоа да се здобиеме со државјанството на новата земја, федералното и републичкото, за потоа да станеме припадници на малцинство, па на народност (поради тоа што имавме и матична татковина)!
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Кај нас, како емигрантско семејство, тоа сигурно ќе ги поттикнеше да реагираат силите кои беа за нашето заминување кон Америка или Австралија, како што беше редот со сите емигрантски семејства пребегнати од Албанија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Но ако се случеше, како во мојот случај, дојденикот да биде „емигрант”, тогаш се ангажираа специјални служби, дури и Централата во која се вкрстуваа полициските, воените и партиските сознанија.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
А реките од емигранти ќе продолжат да течат, да течат како водите во светот...
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Таткото во своите опсесии го поддржува еден руски емигрант спасен од сталинизмот и еден негов тукашен соработник.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Земјата, која се создаде по војната, во која Татко остана еден период емигрант, му овозможи да има две татковини: едната републичка – Народна Република Македонија, другата Федеративна Народна Република Југославија.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Таа знаеше дека тој се наоѓа пред најзначајната одлука во животот, по онаа ноќ кога реши, сите заедно, да ја минеме границата на Езерото и, засекогаш, да станеме емигранти на животот.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
А кога дома ни идеа емигранти од родниот крај, пред неизвесниот пат кон Америка, кон Австралија или кон поблиската Турција, седнати на чардакот, како на последната станица од егзилот, Татко си имаше обичај, со нив, да ја пее тоскиската полифона песна во која се зборуваше за патот на семејството од Морето кон Езерото, за силните војни, кога се делеше семејството.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Имаше тогаш многу сомневања во неговата лојалност како довчерашен емигрант.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
За тогашните емигранти немаше трето решение: или да го примат овдешното државјанство, а тоа беше долг процес, или да заминат кон западна Европа, а потоа преку океаните.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Татко велеше дека, да бидеш емигрант на Балканот, е многу помачно за живеење, отколку да бидеш емигрант некаде во Европа, во Америка или во Австралија.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
И сега требаше да се наруши ова непишано правило, наложено од нашата клета емигрантска судбина.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
