ех (изв.)
Радоста од Силјана се свртела на преголема жал и плач и тогај дури се уверил оти штрк ќе си биде и штрк ќе си умре. – "Ех, кој не слуша татко и мајка, си рекол сам со себе, клетвата го фаќа, нели ме донесе Господ на мојот вилает, не ни е толку жал, чунки овде ќе си умрам".
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
КОСТАДИН: Ех! Знам и јас... Пари им требаат! Пусти да им останат... (Чекори нервозен).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
После, нека се лутат децата... Ех, младост, младост! (Пие).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
БОЖАНА: Е, сполај му на господ, да кажеме добро... Ех!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Светна лозјево од неа како од сонце! Ех, младина — убавина!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ех, тија долги ширини рамни! Ех, таја мака пуста!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ех, што е така, сега можам да ти честитам свршувачката. Ајде,нека ти е со среќа! Твој касмет била.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ех, кир Ристаќија, по малку, по малку стануваш итар како прав Грк.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
И тогај морен нема да шепнам за спомен со засипнат глас, а бурно, ех, бурно ќе викнам: ете нѐ братко, најсреќни нас!
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Па ли за бој, ех, подигнат од страден народ прок’лнат, ели за дните престари кога е скинал синџири?
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Ех, пусто да остане ... Тешка беше маката на старецот.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Ех, вие беден народ... Ех, проклетијо... А Русија пропадна. Јас не сум веќе генерал.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога Доста рече „да втасаме порано дома“ по целата снага трпки ѝ поминаа, па си помисли во себе: „Ех, сполајмити, бре боженце, оти и за мене имало „дома" да ме прибере.“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ех, јалан дуња, младост лудост — матна река.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ех! Кои се тие луѓе, коџобаши! Како ние трева да пасиме.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Ех, - чинеше Бошко, но тогаш Луман му згрме: - Верувај, оти ќе се каеш!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Ех, -присторе дедо Бошко уплашен дека овој сака да го наведе на зло.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ех, Шими! Такви луѓе не се за жена.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги удрија главите ничкум и се зажалаа од безизлезната положба. – Ех, било таксират, ќе се умира, деца! – за првпат му се испушти од грлото на поп Јакова кој стана и почна нервозно да шета.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
– Ех! Ако знаеш. Сигурно го знаеш Бренското Чешмиче каде е. Ете тоа сакам да ми кажеш.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
