заоѓа (несв.)
– „Сполај ти, Господи, сполај ти, оти сонцево грее од кај што заоѓа овде!
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
За последен пат Мече фрли поглед на блатото: под зраците на сонцето што заоѓаше, водата гореше во крваво-црвени одблесоци.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сонцето веќе заоѓаше зад Огражден, стана прохладно.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беше предвечер, заоѓаше сонцето. ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Потајно улам на тебе, на твојата скришна насмевка, на твоите усни во кои заоѓа сонцето, улам на строгоста на твојот збор, на твојот рапав глас, улам на твојот поглед насочен како стрела кон сонцето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Не можам да го запрам како што не можам да го запрам ни ликот што ми заоѓа зад работ од твоите трепки по кои вјаса брзакот на ноќта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сонцето што изгрева а не заоѓа ѕвезда што не гасне птица што не секнува.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И чувствувам како заоѓа сонцето зад ридот како да заоѓа во мене.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И како заоѓа сонцето – така почнува да врне, лие врз книгата, ги брише буквите - не може да ги откорне крстовите.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Како заоѓаше сонцето, како гаснеше, усамен младич си пееше низ долината и нешто молеше.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
II Пролетното сонце веќе заоѓаше над планината и околу него се собираа некои црвени облачиња што носат кучешки ветер.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Речи му чинев така на Јона и - плачи, плачи, плачи над Роса, дури да замалам. Ја гледам како кашла, заоѓа и помодрува. Море, море - зорт, море.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И се смее, заоѓа од смеење, ги подзамижува очите.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Често, среде игра со своите врсници, во најголемиот занес ќе застанел и, како вкопан, се загледувал во сонцето што заоѓа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сонцето заоѓаше со звуците на Шопеновото анданте од концертот во ф-мол.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
— Тие мачки не се на слобода, вели Оливера Поточка и заоѓа од смеење.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Вистина сонце нема, не се гледа, но според светлината што струи од небото, и тоа е на заоѓање.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кашламе, првкаме, заоѓаме, не можеме да ја смириме кашлицата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Незабележливото заоѓање на сонцето им ги продолжувало сенките меѓу кои лежела меѓа на два света.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во далечината заоѓаше црвеното око на сонцето, а облаците се распрснуваа на сите страни како изгубени стада.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
