заплови (св.)
Откако одврза еден чун, тие седнаа во него и потпирајќи се со долги притки по мочурот, обраснат со подводни треви, запловија низ трските.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тие бргу се качија на чунот и запловија натаму.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Немој да се зачудиш ако запловиме со него како на чун. Само да дувне ветер ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Трошчејкин сепак успева да заплови во светот на фантазијата (кој за него се претворува во област на неподнослив страв).
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Се надеваше дека со ова ќе заврши лудиот период во пубертетот на неговиот син, по кој со негова помош ќе заплови по помирните далги на зрелоста.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Тогаш тој стоеше на палубата на бродот што заплови од Цезареја кон Рим, придружен од Аристарх од Солун и од Лука, лекарот кој постојано, под будните очи на римските војници, запишуваше сѐ што се случуваше, оти како и тој самиот веруваше дека мора да се пишува за да остане нешто за поколенијата.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
БОЖО: Лесно е да се стави рака на чело, шал околу вратот и да се заплови во велтшмерц, во карасевдах.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Нашиот брод, „Мичурин“, така беше испишано со кирилично писмо, се помрдна, одби од брегот, заплови во морето.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Го искористувам моментот на самоста да запловам во фантазија.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
