збуни (св.)
А Мече – да потоне в земја. – Јас ... ако може ... – се збуни тој – а ако не, не можам да останам.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Таа толку брзо го изговори тоа, дури и Баждар се збуни и шмркајќи зад брадата се доближи до мене и се потпре со едната нога на ѕидот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Да, на камен се збуни Кузман, стана од земја и ги истресе сините ногавици извалкани од прав. - Таков е животот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ќе се сети дека е небричен и ќе се збуни. Влези, ќе рече.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А која е таа девојка? Се збунив. Чувствував дека се сцрвувам. - Не знам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не сакаше да се збуни, да ја издаде својата изненаденост, да биде уловен и од брат му, како што беше уловен од себе си во тоа ситно, мало, безначајно откритие. „Навистина, глупаво е да се сметам за зрнце песок, за отпор на твоите води.“ Неоскрнавената белина на новата превивка на неговата рака неодоливо го привлече погледот на брат му.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Ах, да. Заборавив дека ми студи, - се збуни Ване. - Ќе се покријам...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Тој не се збуни, ни затрепери кога, по враќањето од море, ја сретна и неа на улица.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ќе беше збунета. А кога вечерта и трепкавите светулки ќе ни појдеа пресрет, ќе ја прашав - те милувале ли досега помускулести раце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Зошто ме викаш така? – праша тој збунувајќи се уште повеќе.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Улицата малку го збунува. Застанува, почнува да гледа наоколу, испитува сѐ и сешто и се дуе.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Чекајте првин да ги пробам, - не се збуни Зоки – а потоа ќе ви кажам дали се за броење.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Другата е искитена и подредна со поинакви и попривлечни работи што при прво влегување збунуваат и занесуваат: ѕидовите, масичките, прозорците и ќошињата се искитени со сликички од секаква големина и изработка: чоколади, од весници и списанија, божиќни и велигденски ангелчиња и светци промешани заедно со татко му на Колчо кога бил војник, со брат му на Танаса, со мајка му на Васе кога била невеста, со татко му на Колета кога го закопувале и, најпосле, со дедо ми - кога на некоја веселба во рацете стиска кренато буре.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тој се вцрвени како јаболко,се збуни, но немаше што да прави.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Го гледам каменот, а ја погледнувам и Весна. Таа е збунета. Нешто не е в ред.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Братучедите беа збунети додека не го расебетија зборот „Оревуар“.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дедо Алексо го затекоа сам. Не ги очекуваше посетителите, уште помалку момчето од градот, па отпрвин се збуни, не знаеше што и како да зборува.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Фелдфебелот беше конечно збунет, а беа збунети и другите зашто имаше повеќемина што беа настрвени на Србина кога го видоа другарот мртов.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Поради тоа фелдфебелот не успеа да се налути туку само се збуни.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Таа се збуни. „Зошто?” праша. „Ќе ти биде маж”. Девица позелене и падна во несвест.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
