избезумен (прид.)
Оловниот куршум не погоди овојпат ништо. Сиот избезумен, мажи да паѓаат виде.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
За прв пат јасно како острица на нож блесна во неговата глава - жив закопан, и се виде во тој блесок како се задушува, како попусто завива за помош, како по неколку дни, избезумен и гладен, ги забуцна забите во својата измршавеност и се кине залак по залак.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
НЕДА: (Сета избезумена, му се покорува. Тој ѝ помага во тоа.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Арсо го зграпчува детето со брзина и вештина сосема неприфатлива за избезумениот Французин.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Едно утро, кога Мегалон веќе сметаше дека бербата привршува и дека децата ќе се вратат по своите домови, дотрчаа слугите избезумени.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Луѓето избезумени од веселба, од радост, ги отпетлуваа панталоните и му викаа на господа: „На, господе, на!
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Профим избезумен викаше: помош, помош, и така со викање се будеше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Солзи течеа од избезумените очи на татко ми, го браздеа неговото извалкано лице.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Избезумена, не чувствувајќи ги ударите на секакви работи што паѓаа врз мене, се стрчав назад во станот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Во тој момент го слушнав избезумениот глас на татко ми: Христина, Ели! - и веднаш потоа неговиот плач. - Таткоо!
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Тогаш другарот Колојаноски ќе дувнеше во грнетата и тие несреќниците ќе почнеа кој како, како пијани, излудени, сосема избезумени, црни сенки, страшни, да се веат ваму-таму, чиниш некој лош ветар ги носи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Изутрината го најдовме како се прпелка крвав и избезумен, уловен.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Престанете!- молезливо - Ве молам интервенирајте, ваша светост -повторно избезумен - Мајчето да ви го ебам!
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Околу него владее белиот молк. Избезумен, трча кон хотелот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Пред мене избезумените воини, попови, професори, студенти клечат пред неумоливата рака на оганот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Мислевте ќе ве прифати нов свет, негибнат од инфективните раце на цивилизацијата, а завршивте како чорба на ритуалната трпеза на дивото племе Њам-Њам. – избезумен се врти кон брат му – Беднику, зарем не сфаќаш.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Целата сум избезумена.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Си мислам дека ја слушам мајка: ми вика, избезумена, некаде одозгора, од високо... 41.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Избезумена работа, што се вели.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сето тоа се случуваше во неделата, а веќе во понеделникот - по ручекот, откако телефонот панично ѕвонеше, а мајка ми (по кусиот разговор со тетка Јорданка) ни ја фрли слушалката сета избезумена, и замина со татко и чичко Благоја - соседот, татко ѝ на Величе, во Влае, оставајќи нѐ на чување кај тетка Ленче - мојот живот продолжи да трае без дедо ми.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
