иситни (св.)
А таа се движела чудно згрбавена над леите во кои ќе сади арпаџик или лук и, иситнувајќи ги секаквите грутки ѓубре со прсти како со грибло, ја риела земјата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Континуумот на виртуални слики е фрагментизиран, просторот е иситнет според правилното или неправилното декомпонирање на времето.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Убаво ја раскопа земјата, ја издроби, ја иситни и го фрли во неа: можеби тоа ќе оплоди некое малечко сонце кое земјата и ноќем ќе ја огрева, - помисли Каин и ја чека големата жетва - братоубиството. ***
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
