испие (св.)
А тој: „Не ми го испила чавка мозокот, да земам таква, па да ме рани со муви.“ И ја оставил.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: (Бришејќи го грлото од шишето скришно со шамивчето, прави лице како да треба да испие најодвратен лек. Отпива малце.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
ТЕОДОС: Крлежи, крлежи, пијавици! Крвта ми ја испивте!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
3 Во времето кога двајцата бегалци дојдоа меѓу бригадирците, во Струмичкото поле се биеше голема битка за исушување на злогласното Моноспитовско Блато, кое што со години веќе ги испиваше и луѓето и плодовите на земјата во овој богат крај.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Нунката го испи кафето, истури еден кош благослови за детето, родителите и роднините и си отиде да го земе кај ручек време и нункото со подарокот за на крштевање.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе се измие надве-натри, колку да се порасони, ќе ја заврти косата со еден дрвен чешел, ќе ја позамазни брадата и мустаќите — колку да не му влегуваат во устата, — и, ако не служи литургија, ќе си го наполни големото ѓезве кафе, ќе си го испие сам и ќе ја нарами торбата со „алатите".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Добровечер, Суло ага! — викна од врата Калешко, кој не еднаш му бил гостин на Сулиман-ага во Лагот и му испил некоја и друга ока ракија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Чудо, - рече тој. - Ела де испи десет, - му подвикна Трајанка подавајќи му го шишето, - па да те видам дали е чудо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пеце малку се поколеба, но сепак стана. - И ќе испијам, - рече.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не му гргореше во устата лесно, ама пак кло-кло-кло – го испи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дали ножовите имаат грло да ја испијат крвта на небото? праша празнината.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но не го сторив тоа, го испив само виното и реков: - А тоа истото да ти го кажеше По или Кафка - ќе им веруваше ли? - Зошто да им верувам?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И сеедно ми е дали сум жеден и дали ќе ја испијам сета роса од пајаковите лулки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Но отпрвин пуштете ме да ја испијам сета роса од пајаковите лулки во шумата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Би испил аператив, сендвич со сланина, и би изел литар добро бургоњско вино.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја испиеме ли без муртење и роптање, верата од неговото вечно царство ни е отворена уште навечер.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
-Позајми ми снага да ги раскрстам рацете те испив.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Не гледај долу во рекана Тоа си ти Ќе те испијат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сака, ете, да си ја стави извалканата шепа врз секој негов најнов цртеж, за да изгледа како печат; сака да лизне од секоја чаша млеко што Зоки треба да ја испие – но кој му дава!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Испи една чаша вода, го потргна Фигаро за опашката, погледна низ прозорецот, нацрта едно човече со седум нозе, но ништо! Без баба си е страшно осамен.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
